Psalmet 73

1 Me siguri Perëndia është i mirë me Izraelin, me ata që janë të pastër nga zemra.

En Psalm Assaphs. Visserliga hafver Israel Gud till tröst, der man rent hjerta hafver.

2 Por, sa për mua, gati gati po më pengoheshin këmbët dhe për pak hapat e mia do të shkisnin.

Men jag hade sånär stapplat med mina fötter; mine steg hade fulltnär sluntit.

3 Sepse i kisha zili mburravecët, duke parë mirëqënien e njerëzve të këqij.

Ty mig förtröt om de stortaliga, då jag såg, att dem ogudaktigom väl gick.

4 Sepse nuk ka dhembje në vdekjen e tyre, dhe trupi i tyre është i majmë.

Ty de äro i ingen dödsfara, utan stå faste såsom ett palats.

5 Ata nuk po heqin si vdekatarët e tjerë, as pësojnë goditje si njerëzit e tjerë.

De äro icke i olycko, såsom andra menniskor, och varda icke, såsom andra menniskor, plågade.

6 Prandaj kryelartësia i rrethon si një gjerdan dhe dhuna i mbështjell si një rrobe.

Derföre måste deras stolthet vara en kostelig ting, och deras öfvervåld måste heta allt väl gjordt.

7 Sytë u dalin jashtë nga dhjami dhe përfytyrimet e çoroditura të zemrës së tyre vërshojnë.

De svälla i ansigtet som en fet buk; de göra hvad dem lyster.

8 Ata tallen dhe kurdisin me pabesi shtypjen, flasin me arrogancë.

De förakta all ting, och tala illa derom; och tala och lasta högmodeliga.

9 E drejtojnë gojën e tyre kundër qiellit dhe gjuha e tyre përshkon tokën.

Hvad de tala, det måste vara taladt neder af himmelen; hvad de säga, det måste gälla på jordene.

10 Prandaj njerëzit e tyre kthehen nga ajo anë dhe pijnë me të madhe ujërat e tyre,

Derföre faller dem den menige man till; förty de nyttja deras vatten tillfyllest;

11 dhe thonë: “Si është e mundur që Perëndia të dijë çdo gjë dhe të ketë njohuri te Shumë i Larti?”.

Och säga: Hvad skulle Gud fråga efter dem? Hvad skulle den Högste sköta om dem?

12 Ja, këta janë të pabesë; megjithatë janë gjithnjë të qetë dhe i shtojnë pasuritë e tyre.

Si, det äro de ogudaktige, de äro lyckosamme i verldene, och varda rike.

13 Më kot, pra, pastrova zemrën time dhe i lava duart në pafajësinë time.

Skall det då fåfängt vara, att mitt hjerta ostraffeliga lefver, och jag mina händer i oskyldighet tvår;

14 Sepse jam goditur tërë ditën dhe jam ndëshkuar çdo mëngjes.

Och varder plågad dagliga, och min näpst är hvar morgon för handene?

15 Sikur të kisha thënë: “Do të flas edhe unë kështu”, ja, do të kisha mohuar brezin e bijve të tu.

Jag hade fulltnär så sagt som de; men si, dermed hade jag fördömt all din barn, som någon tid varit hafva.

16 Atëherë kërkova ta kuptoj këtë gjë, por ajo m’u duk shumë e vështirë.

Jag tänkte till att jag det begripa måtte; men det var mig för svårt;

17 Deri sa hyra në shenjtoren e Perëndisë dhe mora parasysh fundin e tyre.

Tilldess jag gick in uti Guds helgedom, och märkte uppå deras ända.

18 Me siguri, ti i vë në vënde të rrëshqitshme dhe kështu i bën që të bien në shkatërrim.

Men du satte dem på det hala, och förstörte dem i grund.

19 Si u shkatërruan në një çast! Ata vdiqën të konsumuar nga tmerri!

Huru snart varda de till intet! De förgås, och få en ända med förskräckelse.

20 Ashtu si në një ëndërr, kur zgjohesh, kështu edhe ti, o Zot, kur të zgjohesh, do të përbuzësh pamjen e tyre të kotë.

Såsom en dröm, när en uppvaknar; så gör du, Herre, deras beläte i stadenom försmädt.

21 Kur zemra ime acarohej dhe e ndjeja veten sikur më shponin nga brenda,

Men det gör mig ondt i hjertat, och stinger mig i mina njurar;

22 unë isha pa mend dhe pa kuptim; para teje isha si një kafshë.

Att jag måste vara en dåre, och intet veta; och måste vara som ett vilddjur för dig.

23 Por megjithatë unë jam gjithnjë me ty; ti më ke kapur nga dora e djathtë.

Likväl blifver jag städse vid dig; ty du håller mig vid mina högra hand.

24 Ti do të më udhëheqësh me këshillën tënde dhe do të më çosh pastaj në lavdi.

Du leder mig efter ditt råd, och upptager mig på ändalyktone med äro.

25 Cilin kam në qiell veç teje? Dhe mbi tokë nuk dëshiroj tjetër njeri veç teje.

När jag hafver dig, så frågar jag efter himmel och jord intet.

26 Mishi im dhe zemra ime nuk mund të ligështohen, por Perëndia është kështjella e zemrës sime dhe pjesa ime në përjetësi.

Om mig än kropp och själ försmäktade, så äst du dock, Gud, alltid mins hjertas tröst, och min del.

27 Sepse ja, ata që largohen prej teje do të vdesin; ti shkatërron tërë ata që, duke kurvëruar, largohen prej teje.

Ty si, de som ifrå dig vika, de skola förgås. Du förgör alla dem som emot dig hor bedrifva.

28 Por sa për mua, e mira është t’i afrohem Perëndisë; e kam bërë Zotin tim, Zotin, strehën time, për të treguar gjithë veprat e tua.

Men det är min glädje, att jag håller mig intill Gud, och sätter mitt hopp till Herran, Herran, att jag må förkunna, huru du det gör.