Psalmet 73

1 Me siguri Perëndia është i mirë me Izraelin, me ata që janë të pastër nga zemra.

Ein salme av Asaf. Ja, Gud er god mot Israel, mot deim som hev eit reint hjarta.

2 Por, sa për mua, gati gati po më pengoheshin këmbët dhe për pak hapat e mia do të shkisnin.

Men eg - mine føter hadde so nær snåva, det skilde lite at mine stig hadde skride ut.

3 Sepse i kisha zili mburravecët, duke parë mirëqënien e njerëzve të këqij.

For eg harmast på dei ovmodige, når eg såg at det gjekk dei gudlause godt.

4 Sepse nuk ka dhembje në vdekjen e tyre, dhe trupi i tyre është i majmë.

For dei er frie frå verk til dei døyr, og deira kropp er feit.

5 Ata nuk po heqin si vdekatarët e tjerë, as pësojnë goditje si njerëzit e tjerë.

Dei veit ikkje av naud som andre folk, og dei vert ikkje plåga som andre menneskje.

6 Prandaj kryelartësia i rrethon si një gjerdan dhe dhuna i mbështjell si një rrobe.

Difor er ovmod deira halsprydnad, vald sveiper seg um deim som eit klædeplagg.

7 Sytë u dalin jashtë nga dhjami dhe përfytyrimet e çoroditura të zemrës së tyre vërshojnë.

Augo deira glytter ut or feitt, deira hjartans tankar bryt fram.

8 Ata tallen dhe kurdisin me pabesi shtypjen, flasin me arrogancë.

Dei spottar og talar i vondskap um valdsverk, frå høgdi talar dei.

9 E drejtojnë gojën e tyre kundër qiellit dhe gjuha e tyre përshkon tokën.

Dei set sin munn til himmelen, og deira tunga fer fram yver jordi.

10 Prandaj njerëzit e tyre kthehen nga ajo anë dhe pijnë me të madhe ujërat e tyre,

Difor vendar deira folk seg til, og mykje vatn syg dei inn.

11 dhe thonë: “Si është e mundur që Perëndia të dijë çdo gjë dhe të ketë njohuri te Shumë i Larti?”.

Og dei segjer: «Korleis skulde Gud vita noko? Finst det vel kunnskap hjå den Høgste?»

12 Ja, këta janë të pabesë; megjithatë janë gjithnjë të qetë dhe i shtojnë pasuritë e tyre.

Sjå desse er ugudlege, og æveleg trygge veks dei i magt.

13 Më kot, pra, pastrova zemrën time dhe i lava duart në pafajësinë time.

Ja, fåfengt hev eg reinsa mitt hjarta og tvege mine hender i uskyld,

14 Sepse jam goditur tërë ditën dhe jam ndëshkuar çdo mëngjes.

eg vart like vel plåga heile dagen, og kvar morgon fekk eg tukt.

15 Sikur të kisha thënë: “Do të flas edhe unë kështu”, ja, do të kisha mohuar brezin e bijve të tu.

Dersom eg hadde sagt: «Eg vil tala soleis, » då hadde eg vore utru mot ætti av dine born.

16 Atëherë kërkova ta kuptoj këtë gjë, por ajo m’u duk shumë e vështirë.

Og når eg tenkte etter korleis eg skulda skyna dette, vart det for mødesamt var det for meg

17 Deri sa hyra në shenjtoren e Perëndisë dhe mora parasysh fundin e tyre.

- til dess eg gjekk inn i Guds heilagdomar og agta på deira ende.

18 Me siguri, ti i vë në vënde të rrëshqitshme dhe kështu i bën që të bien në shkatërrim.

Ja, på hålka set du deim; du let deim falla radt til grunns.

19 Si u shkatërruan në një çast! Ata vdiqën të konsumuar nga tmerri!

Kor dei vart øydelagde i ein augneblink! Dei gjekk under, fekk ein skræmeleg ende.

20 Ashtu si në një ëndërr, kur zgjohesh, kështu edhe ti, o Zot, kur të zgjohesh, do të përbuzësh pamjen e tyre të kotë.

Som ein vanvyrder ein draum når ein vaknar, soleis vanvyrder du, Herre, deira bilæte når du vert vaken.

21 Kur zemra ime acarohej dhe e ndjeja veten sikur më shponin nga brenda,

Når mitt hjarta var beiskt, og eg fekk styng i nyro,

22 unë isha pa mend dhe pa kuptim; para teje isha si një kafshë.

då var eg uvitug og skyna inkje, eit fe var eg imot deg.

23 Por megjithatë unë jam gjithnjë me ty; ti më ke kapur nga dora e djathtë.

Men eg er alltid hjå deg, du hev gripe mi høgre hand.

24 Ti do të më udhëheqësh me këshillën tënde dhe do të më çosh pastaj në lavdi.

Du vil leida meg med di råd og sidan tek du meg upp til æra.

25 Cilin kam në qiell veç teje? Dhe mbi tokë nuk dëshiroj tjetër njeri veç teje.

Kven hev eg i himmelen? Og når du er min, hev eg ingen hug til jordi.

26 Mishi im dhe zemra ime nuk mund të ligështohen, por Perëndia është kështjella e zemrës sime dhe pjesa ime në përjetësi.

Um mitt kjøt og hjarta vert til inkjes, so er Gud æveleg mitt hjartans berg og min deil.

27 Sepse ja, ata që largohen prej teje do të vdesin; ti shkatërron tërë ata që, duke kurvëruar, largohen prej teje.

For sjå, dei som er langt burte frå deg, skal ganga til grunnar; du tyner alle som i hor gjeng frå deg.

28 Por sa për mua, e mira është t’i afrohem Perëndisë; e kam bërë Zotin tim, Zotin, strehën time, për të treguar gjithë veprat e tua.

Men for meg er det godt å halda meg nær til Gud, eg set mi lit til Herren, Herren, at eg må fortelja alle dine gjerningar.