Psalmet 69

1 Shpëtomë, o Perëndi, se ujërat më kanë arritur deri në grykë.

Pomozi mi, Bože, jer doðe voda do duše.

2 Jam zhytur në një batak të thellë dhe nuk gjej asnjë pikë mbështetjeje; kam arritur në ujëra të thella dhe rryma më rrëmben me vete.

Propadam u dubokom glibu, gdje nema dna; tonem vodi u dubine, i vali me zatrpavaju.

3 Jam lodhur duke bërtitur, gryka më është tharë; sytë e mi konsumohen në pritje të Perëndisë tim.

Iznemogoh vièuæi, promuèe mi grlo, pobijelješe mi oèi pogledajuæi Boga.

4 Ata që më urrejnë pa shkak janë më të shumtë se flokët e mi; janë të fuqishëm ata që duan të më shkatërrojnë dhe që janë pa të drejtë armiq të mi; jam i detyruar të kthej atë që nuk kam vjedhur.

Onijeh koji mrze na me ni za što ima više nego kose na glavi mojoj; osiliše koji hoæe da me pogube, lažljivi neprijatelji moji. Što nijesam otimao, valja da vratim.

5 O Perëndi, ti e di marrëzinë time dhe fajet e mia nuk të janë fshehur.

Bože! ti znaš je li u meni bezumlje, i krivice moje nijesu sakrivene od tebe.

6 Mos u ngatërrofshin për shkakun tim ata që kanë shpresë te ti, o Zot, Zoti i ushtrive; mos u turpërofshin për shkakun tim ata që të kërkojnë, o Perëndi i Izraelit.

Nemoj da se postide u meni koji se uzdaju u tebe, Gospode, Gospode nad vojskama! Nemoj da se posrame u meni koji traže tebe, Bože Izrailjev!

7 Për hir të dashurisë sate unë po heq një poshtërim dhe turpi më mbulon fytyrën.

Jer tebe radi podnosim rug, i sramota popade lice moje.

8 Unë jam i bërë një i huaj për vëllezërit e mi dhe për bijtë e nënes sime.

Tuðin postadoh braæi svojoj, i neznan sinovima matere svoje.

9 Sepse zelli i shtëpisë sate më ka përpirë dhe fyerjet e rënda të atij që të fyen kanë rënë mbi mua.

Jer revnost za kuæu tvoju jede me i ruženja onijeh koji tebe ruže padaju na me.

10 Kam qarë duke pikëlluar shpirtin tim me agjërim, por kjo më ka sjellë çnderim.

Plaèem, postim se dušom svojom, i to mi se prima za zlo;

11 Kam veshur madje si rroba një thes, por u bëra për ta objekt talljeje.

Mjesto haljine oblaèim vreæu, i bivam im prièa.

12 Ata që ulen te porta flasin për mua, dhe u bëra kënga e pijanecëve.

O meni se razgovaraju sjedeæi na vratima, pijuæi vino pjevaju me.

13 Por sa për mua, o Zot, lutja ime të drejtohet ty, o Zot, në kohë të pranueshme; në dhembshurinë tënde të madhe përgjigjmu, o Perëndi, në shpëtimin tënd të siguruar.

A ja se molim tebi, Gospode; vrijeme je da se smiluješ, Bože; po velikoj milosti svojoj usliši me, jer je istinito spasenje tvoje.

14 Më nxirr nga bataku që të mos fundosem në të, dhe bëj që të çlirohem nga ata që më urrejnë dhe nga ujërat e thella.

Izvadi me iz gliba, da ne propadnem; da se izbavim od nenavidnika i iz duboke vode;

15 Mos më mbuloftë rryma e ujërave, mos më përpiftë humnera dhe mos u mbylltë gryka e pusit mbi mua.

Da me ne uzme voda na maticu, da me ne proždre puèina, i da ne sklopi jama nada mnom ždrijela svojega.

16 Përgjigjmu, o Zot, sepse mirësia jote është e çmuar; në dhembshuritë e tua të mëdha sillu nga unë.

Usliši me, Gospode, jer je blagost tvoja milosrdna, po velikoj dobroti svojoj pogledaj me.

17 Mos e fshih fytyrën tënde nga shërbëtori yt, sepse jam në ankth; nxito të më përgjigjesh.

Nemoj odvratiti lica svojega od sluge svojega; jer me je tuga; pohitaj, usliši me.

18 Afrohu te unë dhe më shpjego; çliromë nga armiqtë e mi.

Približi se duši mojoj, izbavi je; nasuprot neprijateljima mojim izbavi me.

19 Ti e njeh poshtërsinë time, turpin tim dhe çnderimin tim; armiqtë e mi janë të gjithë para teje.

Ti znaš pod kakvim sam rugom, stidom i sramotom; pred tobom su svi neprijatelji moji.

20 Fyerja e rëndë më ka copëtuar zemrën dhe jam plot hidhërime; prita dikë që të më përdëllentë por më kot; prita dikë që të më ngushëllonte, por nuk u paraqit asnjë.

Sramota satr srce moje, iznemogoh; èekam hoæe li se kome sažaliti, ali nema nikoga; hoæe li me ko potješiti, ali ne nalazim.

21 Më dhanë përkundrazi vrer në vend të ushqimit dhe për të ma shuar etjen më dhanë për të pirë uthull.

Daju mi žuè da jedem, i u žeði mojoj poje me octom.

22 U bëftë tryeza e tyre një lak para tyre, dhe begatia e tyre një kurth.

Trpeza njihova neka im bude mreža i zamka, to neka im bude plata.

23 Ju errshin sytë atyre kështu që të mos shohin më, dhe bëj që ijët e tyre të lëkunden vazhdimisht.

Neka im potamne oèi njihove, da ne vide, i njihove bedre raslabi zasvagda.

24 Zbraz mbi ta zemërimin tënd dhe i zëntë zjarri i indinjatës sate.

Izlij na njih jarost svoju, i plamen gnjeva tvojega neka ih obuzme!

25 Banesa e tyre u shkretoftë dhe askush mos banoftë në çadrat e tyre,

Stan njihov neka opusti, i u njihovijem šatorima neka ne bude nikoga da živi.

26 sepse përndjekin atë që ti ke goditur dhe flasin me kënaqësi për dhembjen e atyre që ti ke plagosur.

Jer koga si ti porazio, oni gone, i umnožavaju jade onima koje si ti ranio.

27 Shto këtë faj fajit të tyre dhe mos arrifshin kurrë të kenë pjesë në drejtësinë tënde.

Meæi na njih krivicu za krivicom, da ne doðu do pravde tvoje.

28 U shofshin nga libri i jetës dhe mos u shkrofshin midis të drejtëve.

Neka se izbrišu iz knjige živijeh, i s pravednicima nek ne budu zapisani.

29 Tani jam i hidhëruar dhe i dëshpëruar; shpëtimi yt, o Perëndi, më lartoftë.

A ja sam ništ i bolan; pomoæ tvoja, Bože, nek me zakloni.

30 Unë do ta kremtoj emrin e Perëndisë me një këngë, dhe do ta madhështoj me lavde.

Slaviæu ime Božije u pjesmi, velièaæu ga u hvali.

31 Dhe kjo do t’i pëlqejë Zotit më tepër se një ka o një dem me brirë dhe thonj.

To je Bogu milije od vola, od teleta s rogovima i s papcima.

32 Njerëzit e përulur do të shohin dhe do të gëzohen; dhe për ju që kërkoni Perëndinë, u përtëriftë zemra juaj.

Vidjeæe ništi i radovaæe se. Koji tražite Boga, oživjeæe srce vaše.

33 Sepse Zoti kënaq nevojtarët dhe nuk përçmon robërit e tij.

Jer Bog èuje uboge, i sužanja svojih ne ogluša se.

34 E mburrshin qiejtë dhe toka, detet dhe gjithçka lëviz në to.

Neka ga hvale nebesa i zemlja, mora i sve što se u njima mièe!

35 Sepse Perëndia do të shpëtojë Sionin dhe do të rindërtojë qytetet e Judës; atëherë ata do të banojnë në to dhe do t’i zotërojnë.

Jer æe Bog spasti Sion, sazidaæe gradove Judine; i ljudi æe se ondje naseliti i naslijediæe ga.

36 Dhe pasardhësit e shërbëtorëve të tij do të kenë trashëgiminë dhe ata që e duan emrin e tij do të banojnë aty.

I natražje æe se sluga njegovijeh utvrditi u njemu, i koji ljube ime njegovo nastavaæe na njemu.