Psalmet 44

1 O Perëndi, e kemi dëgjuar me veshët tona, etërit tanë na kanë treguar veprën që ti ke bërë në ditët e tyre në kohërat e lashta.

Til sangmesteren; av Korahs barn; en læresalme. Gud, med våre ører har vi hørt, våre fedre har fortalt oss den gjerning du gjorde i deres dager, i fordums dager.

2 Për t’i vendosur me dorën tënde ti ke shpronësuar kombet, ke çrrënjosur popuj për t’u bërë vend atyre. Në fakt nuk e pushtuan vendin me shpatën e tyre dhe nuk qe krahu i tyre që i shpëtoi, por ishte dora jote e djathtë, krahu yt dhe drita e fytyr

Du drev hedningene ut med din hånd, men dem plantet du; du ødela folkene, men dem lot du utbrede sig.

3 ës sate, sepse të pëlqenin.

For ikke ved sitt sverd inntok de landet, og deres arm hjalp dem ikke, men din høire hånd og din arm og ditt åsyns lys; for du hadde behag i dem.

4 Ti je mbreti im, o Perëndi, që vendos fitoret për Jakobin.

Du er min konge, Gud; byd at Jakob skal frelses!

5 Me anën tënde do të përmbysim armiqtë tanë; në emër tënd do të shkelim ata që ngrihen kundër nesh.

Ved dig skal vi nedstøte våre fiender, ved ditt navn skal vi nedtrede dem som reiser sig imot oss.

6 Sepse nuk kam besim tek harku im dhe nuk do të jetë shpata ime ajo që do të më shpëtojë.

For på min bue stoler jeg ikke, og mitt sverd frelser mig ikke,

7 Por je ti ai që na shpëton nga armiqtë tanë dhe që i mbulon me turp ata që na urrejnë.

men du har frelst oss fra våre fiender, og våre avindsmenn har du gjort til skamme.

8 Ne do të lëvdojmë çdo ditë Perëndinë dhe do të kremtojmë emrin tënd përjetë. (Sela)

Gud priser vi den hele dag, og ditt navn lover vi evindelig. (Sela)

9 Por ti na dëbove dhe na mbulove me turp, dhe nuk del më me ushtritë tona.

Og enda har du nu forkastet oss og latt oss bli til skamme, og du drar ikke ut med våre hærer.

10 Ti ke bërë të kthejmë kurrizin përpara armikut, dhe ata që na urrejnë na kanë grabitur.

Du lar oss vike tilbake for fienden, og våre avindsmenn tar sig bytte.

11 Ti na ke dhënë si dele për therje dhe na ke shpërndarë midis kombeve.

Du gir oss bort som får til å etes, og spreder oss iblandt hedningene.

12 Ti e ke shitur popullin tënd për asgjë dhe nuk ke nxjerrë asnjë fitim nga shitja e tij.

Du selger ditt folk for intet, og du setter ikke prisen på dem høit.

13 Ti na bëre për turp me fqinjët tanë, u bëmë gazi dhe tallja e atyre që rrijnë rreth nesh.

Du gjør oss til hån for våre naboer, til spott og spe for dem som bor omkring oss.

14 Ti na ke bërë të jemi gazi i kombëve; përsa na përket neve, popujt tundin kokën.

Du gjør oss til et ordsprog iblandt hedningene; de ryster på hodet av oss iblandt folkene.

15 Turpi im më rri gjithmonë përpara, dhe fytyra ime është e mbuluar nga turpi,

Hele dagen står min skam for mine øine, og blygsel dekker mitt ansikt,

16 për shkak të atij që më fyen dhe më poshtëron, për shkak të armikut dhe atij që kërkon hakmarrje.

når jeg hører spotteren og håneren, når jeg ser fienden og den hevngjerrige.

17 Të tëra këto na kanë rënë mbi kurriz, por ne nuk kemi harruar dhe nuk kemi tradhëtuar besëlidhjen tënde.

Alt dette er kommet over oss, enda vi ikke har glemt dig og ikke sveket din pakt.

18 Zemra jonë nuk është kthyer prapa dhe hapat tona nuk janë larguar nga rruga jote,

Vårt hjerte vek ikke tilbake, og våre skritt bøide ikke av fra din vei,

19 por ti na ke copëtuar, duke na futur në vende çakejsh dhe duke na mbuluar me hijen e vdekjes.

så du skulde sønderknuse oss der hvor sjakaler bor, og dekke oss med dødsskygge.

20 Po të kishim harruar emrin e Perëndisë tonë dhe po t’i kishim shtrirë duart tona drejt një perëndie të huaj,

Dersom vi hadde glemt vår Guds navn og utbredt våre hender til en fremmed gud,

21 a nuk do ta kishte zbuluar Perëndia këtë gjë? Në fakt ai i njeh sekretet e zemrës.

skulde Gud da ikke utforske det? Han kjenner jo hjertets skjulte tanker.

22 Po, për shkakun tënd ne vritemi çdo ditë dhe konsiderohemi si dele.

Men for din skyld drepes vi hele dagen, vi er regnet som slaktefår.

23 Zgjohu! Pse fle, o Zot? Çohu, mos na kthe për gjithnjë.

Våkn op! Hvorfor sover du, Herre? Våkn op, forkast ikke for evig tid!

24 Pse e fsheh fytyrën tënde, dhe harron pikëllimin tonë dhe shtypjen tonë?

Hvorfor skjuler du ditt åsyn, glemmer vår elendighet og vår trengsel?

25 Sepse shpirtërat tona janë ulur deri te pluhuri dhe trupi ynë i është ngjitur tokës.

For vår sjel er nedbøid i støvet, vårt legeme nedtrykt til jorden.

26 Çohu të na ndihmosh dhe na shpëto për hir të mirësisë sate.

Reis dig til hjelp for oss, og forløs oss for din miskunnhets skyld!