Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

Sur les fleuves de Babylone, là nous nous sommes assis, et nous avons pleuré, comme nous nous souvenions de Sion.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

Aux saules, au milieu d’elle, nous avons suspendu nos instruments.

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

Parce que là ceux qui nous avaient emmenés captifs, nous demandèrent les paroles de nos chants;

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

Comment chanterons-nous un cantique du Seigneur dans une terre étrangère?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

Si je t’oublie, Jérusalem, que ma main droite soit livrée à l’oubli.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

Que ma langue s’attache à mon gosier, si je ne me souviens pas de toi,

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Souvenez-vous, Seigneur, des fils d’Edom au jour de Jérusalem,

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

Fille malheureuse de Babylone, bienheureux celui qui te rendra la rétribution de ce que tu nous a fait!

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Bienheureux celui qui saisira et brisera tes petits enfants contre la pierre!