Psalmet 137

1 Atje, pranë lumenjve të Babilonisë, rrinim ulur dhe qanim, duke kujtuar Sionin;

By the rivers of Babylon we sat and wept when we remembered Zion.

2 mbi shelgjet e kësaj toke kishim varur qestet tona.

There on the willows we hung our harps,

3 Atje, ata që na kishin çuar në robëri, na kërkonin fjalët e një kënge, po, ata që na shtypnin kërkonin këngë gëzimi, duke thënë: “Na këndoni një këngë të Sionit”.

for there our captors requested a song; our tormentors demanded songs of joy: “Sing us a song of Zion.”

4 Si mund të këndonim këngët e Zotit në një vend të huaj?

How can we sing a song of the LORD in a foreign land?

5 Në rast se të harroj ty, o Jeruzalem, e harroftë dora ime e djathtë çdo shkathtësi;

If I forget you, O Jerusalem, may my right hand cease to function.

6 m’u lidhtë gjuha me qiellzën, në rast se nuk të kujtoj ty, në rast se nuk e vë Jeruzalemin përmbi gëzimin tim më të madh.

May my tongue cling to the roof of my mouth if I do not remember you, if I do not exalt Jerusalem as my greatest joy!

7 Mbaji mënd, o Zot, bijtë e Edomit, që ditën e Jeruzalemit thonin: “Shkatërrojini, shkatërrojini që nga themelet”.

Remember, O LORD, the sons of Edom on the day Jerusalem fell: “Destroy it,” they said, “tear it down to its foundations!”

8 O bijë e Babilonisë, që duhet të shkatërrohesh, lum ai që do ta lajë të keqen që na ke bërë!

O Daughter of Babylon, doomed to destruction, blessed is he who repays you as you have done to us.

9 Lum ai që merr foshnjët e tua dhe i përplas kundër shkëmbit!

Blessed is he who seizes your infants and dashes them against the rocks.