Psalmet 109

1 O Perëndi i lëvdimit tim, mos hesht,

Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull

2 sepse njerëz të pabesë dhe të pandershëm kanë hapur gojën e tyre kundër meje dhe kanë folur kundër meje me një gjuhë gënjeshtare;

því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.

3 më kanë sulmuar me fjalë urrejtjeje dhe më kanë luftuar pa shkak.

Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.

4 Në këmbim të dashurisë sime më akuzojnë, por unë i drejtohem lutjes.

Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.

5 Ata më kanë larë të mirën me të keqen dhe dashurinë time me urrejtje.

Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.

6 Vendos një njeri të keq mbi të dhe një akuzues le të jetë në të djathtë të tij.

Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.

7 Kur të gjykohet, bëj që të gjendet fajtor dhe lutja e tij të bëhet mëkat.

Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.

8 Qofshin të pakta ditët e tij dhe një tjetër zëntë vendin e tij.

Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.

9 Bijtë e tij mbetshin jetimë dhe gruaja e tij e ve.

Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja

10 U bëfshin endacakë dhe lypsarë bijtë e tij dhe e kërkofshin ushqimin larg shtëpive të tyre të rrënuara.

og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.

11 Fajdexhiu i marrtë të gjitha pasuritë e tij dhe të huajtë i vjedhshin frytin e mundit të tij.

Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.

12 Askush mos pastë mëshirë për të dhe askujt mos i ardhtë keq për jetimët e tij.

Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.

13 U shkatërrofshin pasardhësit e tij; në brezin e dytë emri i tyre u shoftë.

Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.

14 U kujtoftë para Zotit paudhësia e etërve të tij dhe mëkati i nënës së tij mos u shoftë.

Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.

15 U dalshin gjithnjë mëkatet e tyre para Zotit, me qëllim që ai të zhdukë nga toka kujtimin e tyre.

Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.

16 Sepse atij nuk i shkoi ndër mend të kishte dhemshuri, por e ka përndjekur të varfërin, nevojtarin dhe atë që ishte zemërthyer deri sa t’u shkaktonte vdekjen.

Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.

17 Mbasi e ka dashur mallkimin, rëntë ai mbi të; dhe mbasi nuk është kënaqur me bekimin, ky u largoftë prej tij.

Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.

18 Mbasi u mbulua me mallkim si me një rrobe, i hyftë ai si ujë në trupin e tij dhe si vaj në kockat e tij;

Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.

19 Qoftë për të si një rrobe që e mbulon dhe si një brez që e lidh përjetë.

Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.

20 Qoftë ky nga ana e Zotit shpërblimi për kundërshtarët e mi dhe për ata që flasin keq kundër meje.

Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.

21 Por ti, o Zot, o Zot, vepro në favorin tim për hir të emrit tënd, çliromë me dhemshurinë dhe mirësinë tënde,

En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.

22 sepse unë jam i varfër dhe nevojtar, dhe zemra ime është plagosur brenda meje.

Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.

23 Unë iki si një hije që zgjatet, jam i tronditur si një karkalec.

Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!

24 Gjunjët e mi dridhen nga të pangrënët dhe trupi im është dobësuar për mungesë të dhjamit.

Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.

25 Jam bërë një faqezi për ta; kur më shohin, tundin kokën.

Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.

26 Ndihmomë, o Zot, Perëndia im, shpëtomë për dhemshurinë tënde,

Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.

27 dhe ta dinë që kjo është vepër e duarve të tua, dhe që ti, o Zot, e ke bërë.

Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,

28 Ata do të mallkojnë, por ti do të bekosh; kur të ngrihen, do të mbeten të hutuar, por shërbëtori yt do të gëzohet.

– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.

29 U mbulofshin me turp kundërshtarët e mi dhe u mbështjellshin me turp si me mantel,

Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!

30 Unë do të kremtoj me të madhe Zotin me gojën time dhe do ta lëvdoj në mes të një turme të madhe,

Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.

31 sepse ai rri në të djathtë të të varfërit për ta shpëtuar nga ata që e dënojnë me vdekje.

Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.