Psalmet 104

1 Beko, o shpirti im, Zotin! O Zot, Perëndia im, ti je jashtëzakonisht i madh; je veshur me shkëlqim dhe madhështi.

Min sjel, lov Herren! Herre min Gud, du er såre stor, høihet og herlighet har du iklædd dig.

2 Ai të mbështjell me dritë si të ishte një mantel dhe i shtrin qiejtë si një çadër;

Han hyller sig i lys som i et klædebon, han spenner himmelen ut som et telt,

3 ai ndërton mbi ujërat dhomat e tij të larta, i bën retë si qerren e tij dhe ecën mbi krahët erës.

han som tømrer i vannene sine høie saler, han som gjør skyene til sin vogn, som farer frem på vindens vinger.

4 I bën erërat lajmëtarë të tij dhe flakët e zjarrit shërbëtorë të tij.

Han gjør vinder til sine engler, luende ild til sine tjenere.

5 Ai e ka krijuar tokën mbi themelet e saj; kjo nuk do të luajë kurrë përjetë.

Han grunnfestet jorden på dens støtter, den skal ikke rokkes i all evighet.

6 Ti e kishe mbuluar me humnerë si me një rrobe; ujërat ishin ndalur mbi malet.

Du hadde dekket den med dype vann som med et klædebon; vannene stod over fjellene.

7 Në qortimin tënd ato ikën, në zërin e gjëmimit tënd u larguan me nxitim.

For din trusel flydde de, for din tordens røst for de hastig bort.

8 Dolën malet dhe luginat u ulën në vendin që ti kishe caktuar për to.

De steg op til fjellene, fór ned i dalene, til det sted du hadde grunnfestet for dem.

9 Ti u vure ujërave një kufi që nuk duhet ta kapërxenin; ato nuk do të kthehen më të mbulojnë tokën.

En grense satte du, som de ikke skal overskride; de skal ikke vende tilbake for å dekke jorden.

10 Ai bën që të dalin burime në luginat; ato rrjedhin midis maleve,

Han lar kilder springe frem i dalene; mellem fjellene går de.

11 dhe u japin për të pirë tërë kafshëve të fushës; gomarët e egër shuajnë etjen e tyre.

De gir alle markens dyr å drikke; villeslene slukker sin tørst.

12 Pranë tyre banojnë shpendët e qiellit; midis gjelbërimeve lartojnë këngën e tyre.

Over dem bor himmelens fugler; mellem grenene lar de høre sin røst.

13 Nga dhomat e sipërme të tij ai u jep ujë maleve; toka ngopet me frytin e veprave të tua.

Han vanner fjellene fra sine høie saler; av dine gjerningers frukt mettes jorden.

14 Ai bën që të rritet bari për bagëtinë dhe bimësia në shërbim të njeriut, duke nxjerrë nga toka ushqimin e tij,

Han lar gress gro for feet og urter til menneskets tjeneste, til å få brød frem av jorden.

15 dhe verën që gëzon zemrën e njeriut, vajin që bën të shkëlqejë fytyra tij dhe bukën që i jep forcë zemrës së njeriut.

Og vin gleder menneskets hjerte, så den gjør åsynet mer skinnende enn olje, og brød styrker menneskets hjerte.

16 Kështu ngopen drurët e Zotit dhe kedrat e Libanit që ai ka mbjellë;

Herrens trær mettes, Libanons sedrer som han har plantet,

17 aty bëjnë folenë e tyre zogjtë, ndërsa lejleku bën nëpër selvitë banesën e tij.

der hvor fuglene bygger rede, storken som har sin bolig i cypressene.

18 Malet e larta janë për dhitë e egra, shkëmbinjtë janë streha e lepujve.

De høie fjell er for stengjetene, klippene er tilflukt for fjellgrevlingene.

19 Ai ka bërë hënën për stinët, dielli e di orën e perëndimit të tij.

Han gjorde månen til å fastsette tidene; solen kjenner sin nedgangstid.

20 Ti dërgon terrin dhe bëhet natë; gjatë asaj shkojnë rreth e qark gjithë kafshët e pyllit.

Du gjør mørke, og det blir natt; i den rører sig alle dyrene i skogen.

21 Luanët e vegjël vrumbullojnë duke kërkuar gjahun dhe i kërkojnë Perëndisë ushqimin e tyre.

De unge løver brøler efter rov, for å kreve sin føde av Gud.

22 Por, kur lind dielli, ata tërhiqen dhe rrinë në strofkat e tyre.

Solen går op, de trekker sig tilbake og legger sig i sine boliger.

23 Atëherë njeriu del për të punuar dhe punon deri në mbrëmje.

Mennesket går ut til sin gjerning og til sitt arbeid inntil aftenen.

24 Sa të shumta janë veprat e tua, o Zot! Ti i ke bërë të gjitha me dituri; toka është plot me pasuritë e tua.

Hvor mange dine gjerninger er, Herre! Du gjorde dem alle viselig; jorden er full av det du har skapt.

25 Ja deti, i madh dhe i gjerë, ku gëlojnë krijesa të panumërta;

Der er havet, stort og vidtstrakt; der er en vrimmel uten tall, der er dyr, både små og store.

26 e përshkojnë anijet dhe Leviathani, që ti ke formuar për t’u tallur në të.

Der går skibene, Leviatan, som du skapte til å leke sig der.

27 Të gjithë presin që ti t’u japësh ushqimin në kohën e duhur.

Alle venter de på dig, at du skal gi dem deres føde i sin tid.

28 Ti ua jep atyre dhe ata e mbledhin; ti hap dorën dhe ngopen me të mira.

Du gir dem, de sanker; du oplater din hånd, de mettes med godt.

29 Ti fsheh fytyrën tënde dhe ata e humbasin fare; ti heq frymën, dhe ata vdesin duke u kthyer përsëri në pluhurin e tyre.

Du skjuler ditt åsyn, de forferdes; du drar deres livsånde tilbake, de dør og vender tilbake til sitt støv.

30 Ti dërgon frymën tënde dhe ata krijohen, kështu ti ripërtërin faqen e dheut.

Du sender din Ånd ut, de skapes, og du gjør jordens skikkelse ny igjen.

31 Lavdia e Zotit të rrojë përjetë; le të gëzohet Zoti me veprat e tij;

Herrens ære være til evig tid! Herren glede sig i sine gjerninger!

32 ai shikon tokën dhe kjo dridhet; ai prek malet dhe ato nxjerrin tym.

Han som ser til jorden, og den bever, som rører ved fjellene, og de ryker.

33 Unë do t’i këndoj Zotit deri sa të kem jetë; do t’i këndoj lavde Perëndisë tim deri sa të jem.

Jeg vil lovsynge Herren så lenge jeg lever; jeg vil synge for min Gud så lenge jeg er til.

34 Le të jetë mendimi im i pëlqyer prej tij; unë do të ngazëllohem tek Zoti.

Måtte min tale tekkes ham! Jeg vil glede mig i Herren!

35 Le të zhduken mëkatarët nga toka dhe të pabesët mos qofshin më. Shpirti im, bekoje Zotin! Aleluja.

Men måtte syndere utryddes av jorden, og ugudelige ikke mere finnes! Min sjel, lov Herren! Halleluja!