Psalmet 102

1 O Zot, dëgjo lutjen time dhe britma ime arriftë tek ty.

Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

2 Mos ma fshih fytyrën tënde ditën e fatkeqësisë sime. Zgjate ndaj meje veshin tënd; kur unë të kërkoj, nxito të më përgjigjesh.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

3 Sepse ditët e mia davariten si tymi dhe kockat e mia digjen si urë zjarri.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

4 Zemra ime është goditur dhe thahet si bari, dhe unë harroj madje të ha ushqim.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

5 Duke vajtuar vazhdimisht, lëkura ime po u ngjitet kockave të mia.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

6 I ngjaj pelikanit të shketëtirës dhe jam bërë si bufi i vendeve të shkretuara.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

7 Jam pa gjumë dhe si harabeli i vetmuar mbi çati.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

8 Armiqtë e mi tallen me mua tërë ditën; ata që më përqeshin flasin kundër meje.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

9 Sepse e ha hirin si buka dhe përzjej lotët me atë që pi.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

10 Po, për shkak të indinjatës sate dhe të zemërimit tënd, më ngrite dhe më hodhe larg.

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

11 Ditët e mia janë si hija që zgjatet, dhe unë po thahem si bari.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

12 Por ti, o Zot, mbetesh përjetë, dhe kujtimi yt zgjat brez pas brezi.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

13 Ti do të ngrihesh dhe do të të vijë keq për Sionin, sepse erdhi koha të tregosh dhembshuri ndaj tij; dhe koha e caktuar erdhi.

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

14 Sepse shërbëtorët e tu i duan edhe gurët e tij dhe u vjen keq për pluhurin e tij.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

15 Po, kombet do të kenë frikë nga emri i Zotit dhe gjithë mbretërit e dheut nga lavdia jote,

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

16 kur Zoti do të rindërtojë Sionin dhe do të duket në lavdinë e tij.

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

17 Ai do të dëgjojë lutjen e njerëzve të braktisur dhe nuk do ta përbuzë lutjen e tyre.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

18 Kjo do të shkruhet për brezin e ardhshmëm, dhe populli që do të krijohet do të lëvdojë Zotin,

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

19 sepse ai shikon nga lartësia e shenjtërores së tij; nga qielli Zoti këqyr dheun,

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

20 për të dëgjuar vajtimin e robërve, për të çliruar të dënuarit me vdekje;

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

21 me qëllim që në Sion të shpallin emrin e Zotit dhe në Jeruzalem lavdinë e tij,

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

22 kur popujt dhe mbretëritë do të mblidhen bashkë për t’i shërbyer Zotit.

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

23 Rrugës ai ka pakësuar fuqinë time dhe ka shkurtuar ditët e mia.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

24 Kam thënë: “O Perëndia im, mos më merr në mes të ditëve të mia. Vitet e tua zgjasin brez pas brezi.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

25 Së lashti ti ke vendosur tokën dhe qiejtë janë vepër e duarve të tua;

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

26 ata do të zhduken, por ti do të mbetesh; do të konsumohen të gjithë si një rrobe; ti do t’i ndërrosh si një rrobe dhe ata do të ndryshohen.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

27 Por ti je gjithnjë po ai dhe vitet e tua nuk do të kenë kurrë fund.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

28 Bijtë e shërbëtorëve të tu do të kenë një vendbanim dhe pasardhësit e tyre do të jenë të qëndrueshëm para teje”.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.