Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Rememoru, ho Eternulo, kio fariĝis al ni; Rigardu kaj vidu nian malhonoron!

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Nia heredaĵo transiris al fremduloj, Niaj domoj al aligentuloj.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Ni fariĝis orfoj senpatraj, Niaj patrinoj estas kiel vidvinoj.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Nian akvon ni trinkas pro mono; Nian lignon ni ricevas nur pro pago.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Oni pelas nin je nia kolo; Ni laciĝis, sed oni ne permesas al ni ripozi.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Al Egiptujo ni etendis la manon, Al Asirio, por satiĝi per pano.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Niaj patroj pekis, sed ili jam ne ekzistas; Kaj ni devas suferi pro iliaj malbonagoj.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Sklavoj regas super ni; Kaj neniu liberigas nin el iliaj manoj.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Kun danĝero por nia vivo ni akiras nian panon, Pro la glavo en la dezerto.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Nia haŭto varmegiĝis kiel forno, Por la kruela malsato.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

La virinojn en Cion ili senhonorigis, La virgulinojn en la urboj de Judujo.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

La princoj estas pendigitaj je siaj manoj; La maljunulojn oni ne respektis.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

La junuloj devas porti muelŝtonojn; La knaboj falas sub la lignoŝarĝoj.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

La maljunuloj jam ne sidas ĉe la pordegoj, La junuloj jam ne kantas.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Malaperis la gajeco de nia koro; Niaj dancrondoj aliformiĝis en funebron.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Defalis la krono de nia kapo; Ho ve al ni, ke ni pekis!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Pro tio senfortiĝis nia koro, Pro tio senlumiĝis niaj okuloj:

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

Pro la monto Cion, ke ĝi fariĝis dezerta, Ke vulpoj vagas sur ĝi.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Sed Vi, ho Eternulo, kiu restas eterne Kaj kies trono staras de generacio al generacio,

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Kial Vi forgesis nin kvazaŭ por eterne, Forlasis nin por longa tempo?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Reirigu nin, ho Eternulo, al Vi, ke ni revenu; Renovigu niajn tagojn kiel en la tempo antaŭa.

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Ĉar ĉu Vi nin tute forpuŝis? Vi tre forte ekkoleris kontraŭ ni.