Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Gedenk, HEERE, wat ons geschied is, aanschouw het, en zie onzen smaad aan.

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Ons erfdeel is tot de vreemdelingen gewend, onze huizen tot de uitlanders.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Wij zijn wezen zonder vader, onze moeders zijn als de weduwen.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Ons water moeten wij voor geld drinken; ons hout komt ons op prijs te staan.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Wij lijden vervolging op onze halzen; zijn wij woede, men laat ons geen rust.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Wij hebben den Egyptenaar de hand gegeven, en den Assyrier, om met brood verzadigd te worden.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Onze vaders hebben gezondigd, en zijn niet meer, en wij dragen hun ongerechtigheden.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Knechten heersen over ons; er is niemand, die ons uit hun hand rukke.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Wij moeten ons brood met gevaar onzes levens halen, vanwege het zwaard der woestijn.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Onze huid is zwart geworden gelijk een oven, vanwege den geweldigen storm des hongers.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

Zij hebben de vrouwen te Sion verkracht, en de jonge dochters in de steden van Juda.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

De vorsten zijn door hunlieder hand opgehangen; de aangezichten der ouden zijn niet geeerd geweest.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Zij hebben de jongelingen weggenomen, om te malen, en de jongens struikelen onder het hout.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

De ouden houden op van de poort, de jongelingen van hun snarenspel.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

De vreugde onzes harten houdt op, onze rei is in treurigheid veranderd.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

De kroon onzes hoofds is afgevallen; o wee nu onzer, dat wij zo gezondigd hebben!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Daarom is ons hart mat, om deze dingen zijn onze ogen duister geworden.

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

Om des bergs Sions wil, die verwoest is, waar de vossen op lopen.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Gij, o HEERE, zit in eeuwigheid, Uw troon is van geslacht tot geslacht.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Waarom zoudt Gij ons steeds vergeten? Waarom zoudt Gij ons zo langen tijd verlaten?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

HEERE, bekeer ons tot U, zo zullen wij bekeerd zijn; vernieuw onze dagen als van ouds.

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Want zoudt Gij ons ganselijk verwerpen? Zoudt Gij zozeer tegen ons verbolgen zijn?