Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!