Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

HERRE, kom vor Skæbne i Hu, sku ned og se vor Skændsel!

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Vor Arvelod tilfaldt fremmede, Udlændinge fik vore Huse.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Forældreløse, faderløse er vi, som Enker er vore Mødre.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Vort Drikkevand maa vi købe, betale maa vi vort Brænde.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Aaget trykker vor Nakke, vi trættes og finder ej Hvile.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Ægypten rakte vi Haand, Assur, for at mættes med Brød.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Vore Fædre, som synded, er borte, og vi maa bære deres Skyld.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Over os raader Trælle, ingen frier os fra dem.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

Med Livsfare henter vi vort Brød, udsatte for Ørkenens Sværd.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Vor Hud er sværtet som en Ovn af Hungerens svidende Lue.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

De skændede Kvinder i Zion, Jomfruer i Judas Byer.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Fyrster greb de og hængte, tog intet Hensyn til gamle.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Ynglinge sattes til Kværnen, under Brændeknippet segnede Drenge.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

De gamle forsvandt fra Porten, de unge fra Strengenes Leg.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Vort Hjertes Glæde er borte, vor Dans er vendt til Sorg.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Kronen faldt af vort Hoved, ve os, at vi har syndet!

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Vort Hjerte blev derfor sygt, derfor vort Øje mørkt:

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

For Zions Bjerg, som er øde, Ræve tumler sig der.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Du, HERRE, troner for evigt, fra Slægt til Slægt staar din Trone.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Hvi glemmer du os bestandig og svigter os alle Dage?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Omvend os, HERRE, til dig, saa vender vi om, giv os nye Dage, som fordum!

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Eller har du helt stødt os bort, er din Vrede mod os uden Ende?