Vajtimet 5

1 Kujto, o Zot, atë që na ka ndodhur, shiko dhe vër re turpin tonë.

Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.

2 Trashëgimia jonë u ka kaluar të huajve, shtëpitë tona njerëzve që nuk janë tanët.

Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.

3 Ne u bëmë jetimë, pa etër, nënat tona janë si të veja.

Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.

4 Duhet të paguajmë për ujët që pimë, drutë tona i kemi vetëm me pagesë.

Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.

5 Na ndjekin me një zgjedhë mbi qafë, jemi të rraskapitur dhe nuk kemi fare pushim.

Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.

6 I kemi shtrirë dorën Egjiptit dhe Asirisë për t’u ngopur me bukë.

Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.

7 Etërit tanë kanë mëkatuar dhe nuk janë më, dhe ne mbajmë ndëshkimin për paudhësitë e tyre.

Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.

8 Skllevërit sundojnë mbi ne, askush nuk mund të na çlirojë nga duart e tyre.

Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.

9 E nxjerrim bukën duke rrezikuar jetën tonë, përpara shpatës së shkretëtirës.

S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.

10 Lëkura jonë është ngrohur si në një furrë për shkak të valës së urisë.

Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.

11 Kanë dhunuar gratë në Sion, virgjëreshat në qytetet e Judës.

Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.

12 Krerët janë varur nga duart e tyre, personi i pleqëve nuk është respektuar.

Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.

13 Të rinjtë i vunë të bluajnë, të vegjëlit u rrëzuan nën barrën e druve.

Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.

14 Pleqtë nuk mblidhen më te porta, të rinjtë nuk u bien më veglave të tyre.

Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.

15 Gëzimi i zemrave tona është pakësuar, vallja jonë është shndërruar në zi.

Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.

16 Kurora ka rënë nga koka jonë; mjerë ne, sepse kemi mëkatuar!

Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.

17 Prandaj u sëmur zemra jonë, për këto gjëra na janë errësuar sytë:

Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,

18 për malin e Sionit që është i shkretuar dhe në të cilin sillen dhelprat.

Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.

19 Por ti, o Zot, mbetesh për jetë, dhe froni yt brez pas brezi.

Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.

20 Pse do të na harroje për jetë dhe do të na braktisje për një kohë të gjatë?

Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?

21 Na bëj që të rikthehemi te ti, o Zot, dhe ne do të kthehemi; rivendos ditët tona si në të kaluarën.

Obrať nás, ó Hospodine, k sobě, a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.

22 Mos vallë na hodhe poshtë fare apo je zemëruar me të madhe kundër nesh?

Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?