Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

A Jov odgovori i reèe:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Zaista, znam da je tako; jer kako bi mogao èovjek biti prav pred Bogom?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Ako bi se htio preti s njim, ne bi mu mogao odgovoriti od tisuæe na jednu.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Mudar je srcem i jak snagom; ko se je opro njemu i bio sreæan?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

On premješta gore, da niko i ne opazi; prevraæa ih u gnjevu svom;

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

On kreæe zemlju s mjesta njezina da joj se stupovi drmaju;

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

On kad zaprijeti suncu, ne izlazi; on zapeèaæava zvijezde;

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

On razapinje nebo sam, i gazi po valima morskim;

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

On je naèinio zvijezde kola i štape i vlašiæe i druge jugu u dnu;

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

On èini stvari velike i neispitljive i divne, kojima nema broja.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Gle, ide mimo mene, a ja ne vidim; proðe, a ja ga ne opazim.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Gle, kad uhvati, ko æe ga nagnati da vrati? ko æe mu kazati: šta radiš?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Bog ne usteže gnjeva svojega, padaju poda nj oholi pomoænici.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

A kako bih mu ja odgovarao i birao rijeèi protiv njega?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Da sam i prav, neæu mu se odgovoriti, valja da se molim sudiji svojemu.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Da ga zovem i da mi se odzove, još ne mogu vjerovati da je èuo glas moj.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Jer me je vihorom satro i zadao mi mnogo rana ni za što.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Ne da mi da odahnem, nego me siti grèinama.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Ako je na silu, gle, on je najsilniji; ako na sud, ko æe mi svjedoèiti?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Da se pravdam, moja æe me usta osuditi; da sam dobar, pokazaæe da sam nevaljao.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Ako sam dobar, neæu znati za to; omrzao mi je život moj.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Svejedno je; zato rekoh: i dobroga i bezbožnoga on potire.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Kad bi još ubio biè najedanput! ali se smije iskušavanju pravijeh.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Zemlja se daje u ruke bezbožniku; lice sudija njezinijeh zaklanja; ako ne on, da ko?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Ali dani moji biše brži od glasnika; pobjegoše, ne vidješe dobra.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Proðoše kao brze laðe, kao orao kad leti na hranu.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Ako reèem: zaboraviæu tužnjavu svoju, ostaviæu gnjev svoj i okrijepiæu se;

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Strah me je od svijeh muka mojih, znam da me neæeš opravdati.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Biæu kriv; zašto bih se muèio uzalud?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Da se izmijem vodom šnježanicom, i da oèistim sapunom ruke svoje,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Tada æeš me zamoèiti u jamu da se gade na me moje haljine.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Jer nije èovjek kao ja da mu odgovaram, da idem s njim na sud;

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Niti ima meðu nama kmeta da bi stavio ruku svoju meðu nas dvojicu.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Neka odmakne od mene prut svoj, i strah njegov neka me ne straši;

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Tada æu govoriti, i neæu ga se bojati; jer ovako ne znam za sebe.