Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Då tok Job til ords og sagde:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.