Jobi 9

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Ījabs atbildēja un sacīja:

2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?

Patiesi, es zinu, ka tas tā ir: jo kā cilvēks varētu taisns būt tā stiprā Dieva priekšā?

3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.

Ja viņš grib ar To tiesāties, tad tas Viņam uz tūkstošiem ne vārda nevar atbildēt.

4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?

Viņš ir gudrs no sirds un stiprs no spēka; kas pret Viņu var tiepties un pastāvēt?

5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.

Viņš pārceļ kalnus, un tie nemana, ka Viņš tos apgāž Savā dusmībā.

6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.

Viņš kustina zemi no viņas vietas, ka viņas pamati trīc.

7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.

Viņš pavēl saulei, tad tā neuzlec, Viņš aizspiež zieģeli priekš zvaigznēm.

8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.

Viņš viens izplata debesis un staigā pa jūras augstumiem.

9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.

Viņš radījis tos vāģus(Lāci), Orijonu un Sietiņu un tās zvaigznes pret dienasvidu.

10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.

Viņš dara lielas lietas, ko nevar izprast, un brīnumus, ko nevar izskaitīt.

11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.

Redzi, Viņš man iet secen, ka To neredzu, Viņš staigā garām, ka To nesamanu.

12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.

Redzi, kad Viņš aizgrābj, kas Viņu kavēs, kas uz Viņu sacīs: ko Tu dari?

13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.

Dievs neaptur Savas dusmas, apakš Viņa tā varenā palīgi lokās.

14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?

Kā tad nu es Viņam varētu atbildēt un atrast vārdus pret Viņu?

15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.

Jo, kad es arī taisns būtu, taču es nevaru atbildēt, bet man būtu savs soģis jāpielūdz.

16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,

Jebšu es sauktu, un Viņš man atbildētu, taču es nevarētu ticēt, ka Viņš klausīšot manu balsi.

17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.

Jo Viņš sagrābtu mani tā kā ar vētru un vairotu manas nepelnītas vainas.

18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.

Viņš manam garam neļautu atspirgties, bet mani pieēdinātu ar rūgtumiem.

19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?

Ja spēka vajag, redzi, Viņš ir varens, un ja tiesā jānāk, kas Viņu sauks priekšā?

20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.

Ja es būtu taisns, tad mana mute mani pazudinātu, ja es būtu skaidrs, taču Viņš man pierādītu vainu.

21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.

Es esmu nenoziedzīgs, es savu dvēseli nežēloju, man riebj dzīvot.

22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.

Viena alga! tādēļ es saku: Viņš izdeldē nenoziedzīgu un bezdievīgu.

23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.

Kad Viņa rīkste piepeši nonāvē, tad Viņš smejas par nenoziedzīgo izsamišanos.

24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?

Zeme top dota bezdievīgā rokā, Viņš apklāj viņas tiesnešu vaigus. Ja tas tā nav, kas tad to dara?

25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.

Manas dienas jo ātras bijušas nekā skrējējs, tās ir aiztecējušas un labuma nav redzējušas.

26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.

Tās aizgājušas kā vieglas laivas, kā ērglis, kas šaujas uz barību.

27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,

Kad es domāju: es gribu aizmirst savas vaimanas un pamest savu skumību un atspirgties,

28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.

Tad es iztrūkstos par visām savām sāpēm; es zinu, ka Tu mani neturi par nenoziedzīgu,

29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?

Ja man būs vainīgam būt, - kāpēc tad man velti nodarboties?

30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,

Jebšu es mazgātos sniegā un šķīstītu savas rokas sārmā,

31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.

Taču Tu mani iemērktu bedrē, tā ka manas drēbes no manis kaunētos.

32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.

Jo Viņš nav tāds vīrs kā es, kam es varētu atbildēt, ka mēs kopā varētu iet priekš tiesas.

33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.

Nav mūsu starpā izšķīrēja, kas savu roku varētu likt uz mums abiem.

34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.

Kad Viņš atņemtu Savu rīksti no manis un Viņa biedēklis mani neiztrūcinātu, -

35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.

Tad es runātu un no Viņa nebītos; jo tā tas ar mani vis nav.