Jobi 9
1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:
Then answered Job, and said,
2 “Po, unë e di që është kështu, por si mund të jetë i drejtë njeriu përpara Perëndisë?
Truly I know that it is so: and how could a mortal be righteous before God?
3 Në rast se dikush dëshiron të diskutojë me të, nuk mund t’i përgjigjet veçse një herë mbi një mijë.
If he were desirous to enter into a contest with him, he could not give him one answer out of a thousand.
4 Perëndia është i urtë nga zemra dhe i fuqishëm nga forca, kush, pra, u fortësua kundër tij dhe i shkoi mbarë?
He is wise of heart, and mighty in strength: who hath hardened himself against him, and escaped unscathed?
5 Ai vendos malet dhe ato nuk e dijnë që ai i përmbys në zemërimin e tij.
[He it is] who removeth mountains, and they know it not, yea, when he overturneth them in his anger;
6 Ai e tund dheun nga vendi i tij, dhe kollonat e tij dridhen.
Who shaketh the earth loose out of her place, that her pillars tremble;
7 Urdhëron diellin, dhe ai nuk lind, dhe vulos yjet.
Who speaketh to the sun, and he shineth not, and around the stars he placeth a seal;
8 I vetëm shpalos qiejt dhe ecën mbi valët e larta të detit.
Who spread out the heavens by himself alone, and treadeth upon the hillocks of the sea;
9 Ka bërë Arushën dhe Orionin, Plejadat dhe krahinat e jugut.
Who made the Bear, Orion, and the Pleiades, and the chambers the south;
10 Ai bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të hetohen, po, mrekulli të panumërta.
Who doth great things which are quite unsearchable, and wonders which are quite without number.
11 Ja, më kalon afër dhe nuk e shoh, kalon tutje dhe nuk e kuptoj.
Lo, were he to go past by me, I should not see him; and were he to pass along, I should not perceive him.
12 Ja, ai kap gjahun dhe kush mund t’ia rimarrë? Kush mund t’i thotë: “Çfarë po bën?”.
Behold, were he to snatch aught away, who could hold him back? who would say unto him, What dost thou?
13 Perëndia nuk e tërheq zemërimin e tij; poshtë tij përkulen ndihmësit e Rahabit.
God will not withdraw his anger: beneath him sink down the helpers of the proud.
14 Si mund t’i përgjigjem, pra, dhe të zgjedh fjalët e mia për të diskutuar me të?
How much less then could I answer him, and select my words [to contend] with him?
15 Edhe sikur të kisha të drejtë, nuk do të kisha mundësi t’i përgjigjem, por do t’i kërkoja mëshirë gjyqtarit tim.
Whom, were I even righteous, I could not answer? to him that condemneth me I could [only] make supplication.
16 Në rast se unë e thërres dhe ai më përgjigjet, nuk mund të besoj akoma se e ka dëgjuar zërin tim,
Or were I to call, and he would answer me, I could yet not believe that he would give ear unto my voice—
17 ai, që më godet me furtunën, dhe i shumëzon plagët e mia pa shkak.
He that bruiseth me with [his] tempest, and multiplieth my wounds without a cause.
18 Nuk më lë të marr frymë, përkundrazi më mbush me hidhërime.
He suffereth me not to recover my breath; but feedeth me overmuch with bitter things.
19 Edhe në qoftë se bëhet fjalë për forcën, ja, ai është i fuqishëm; por sa për gjykimin, kush do të më caktojë një ditë për t’u paraqitur?
If it regard strength, lo, he is the powerful; and if justice, who will cite him for me to appear?
20 Edhe sikur të isha i drejtë, vetë të folurit tim do të më dënonte; edhe sikur të isha i ndershëm, ai do të provonte se jam i çoroditur.
If I were righteous even, my own mouth would condemn me: were I innocent, it would still prove me perverse.
21 Jam i ndershëm, por nuk e çmoj fare veten time dhe e përçmoj jetën time.
I am innocent; I will not have regard for myself: I will despise my life.
22 Éshtë e njëjta gjë, prandaj them: “Ai shkatërron njeriun e ndershëm dhe të keqin”.
One thing is [certain], therefore have I said it, The innocent and the wicked he bringeth to their end.
23 Në qoftë se një fatkeqësi mbjell papritur vdekjen, ai qesh me vuajtjen e të pafajmëve.
If a scourge should slay suddenly, he will mock at the trial of the guiltless.
24 Toka u është dhënë në dorë të këqijve; ai u vesh sytë gjyqtarëve të saj; po të mos jetë ai, kush mund të ishte, pra?
Is a land given up into the hand of the wicked? he covereth the faces of its judges: if this be not the truth, who is it then?
25 Tani ditët e mia kalojnë më shpejt se një vrapues, ikin pa parë asnjë të mirë.
And my days pass swifter than a runner: they flee away, they see no happiness,
26 Ikin shpejt si anijet prej xunkthi, si shqiponja që sulet mbi gjahun e vet.
They hasten along like pirate ships: like the eagle that stoopeth down upon his food.
27 Në qoftë se them: “Dua ta harroj vajtimin, ta lë pamjen time të trishtuar dhe të tregohem i gëzuar”,
If I say, I will forget my complaint, I will leave off my sorrowful countenance, and recover my cheerfulness:
28 më hyn frika për të gjitha dhembjet e mia; e di mirë që ti nuk do të më konsiderosh të pafajshëm.
O then would I be in dread of all my pains; I know that thou wilt not declare me innocent.
29 Në qoftë se jam i dënuar tanimë, pse të lodhem më kot?
I must ever be guilty: why then should I fatigue myself for nought?
30 Edhe sikur të lahesha me borë dhe të pastroja duart e mia me sodë,
If I were to wash myself in snow-water, to cleanse myself in the purity of my hands:
31 ti do të më hidhje në baltën e një grope, edhe vetë rrobat e mia do të më kishin lemeri.
Even then wouldst thou plunge me in the ditch, that my own clothes would render me abhorred.
32 Në të vërtetë ai nuk është një njeri si unë, të cilit mund t’i përgjigjemi dhe të dalim në gjyq bashkë.
For he is not a man, like me, that I could answer him, that we should enter together into a contest.
33 Nuk ka asnjë arbitër midis nesh, që të vërë dorën mbi ne të dy.
There is no one who can decide between us, who could lay his hand upon us both.
34 Le të largojë nga unë shkopin e tij, tmerri i tij të mos më trembë.
Let him but remove from me his rod, and let not his dread terrify me:
35 Atëherë do të mund të flas pa pasur frikë prej tij, sepse nuk jam kështu me veten time.
Then would I speak, and not fear him; for the like I feel not within me.
