Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Måste icke menniskan alltid vara i strid på jordene; och hennes dagar äro såsom en dagakarls?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Såsom en dräng åstundar skuggan, och en dagakarl, att hans arbete må vara ute;

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Så hafver jag väl arbetat hela månaden fåfängt, och bedröfvada nätter äro mig många vordna.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

När jag lägger mig, säger jag: När månn jag skola uppstå? Och sedan räknar jag, när afton skall varda; ty jag var hvarjom manne en styggelse intill mörkret.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mitt kött är fullt med matk och mull allt omkring; min hud är sammanskrynkt och till intet vorden.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mine dagar äro snarare bortflogne än en väfspole; och äro förledne utan all förtöfvan.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Tänk uppå, att mitt lif är ett väder, och min ögon komma icke igen till att se det goda;

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Och intet lefvandes öga varder mig mera seendes; din ögon se på mig, deröfver förgås jag.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Molnet varder allt, och går bort; så ock den som far neder i helvetet, han kommer icke upp igen; (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Och besitter icke sitt hus igen, och hans rum blifver öde.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Derföre vill jag ock icke förmena minom mun; jag vill tala i mins hjertas ångest, och vill utsäga min själs bedröfvelse.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Är jag ett haf, eller en hvalfisk, att du så förvarar mig?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Ty jag tänkte: Min säng skall trösta mig; mitt lägre skall lisa mig.

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

När jag talar med mig sjelf, så förskräcker du mig med drömmar, och gör mig förfärelse;

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Att min själ önskar sig vara hängd, och min ben döden.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Jag begärar intet mer lefva; håll upp af mig; ty mine dagar äro fåfängelige.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Hvad är en menniska, att du aktar henne högt, och bekymrar dig med henne?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

Du hemsöker henne dagliga, och försöker henne alltid.

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Hvi går du icke ifrå mig, och släpper mig, så länge jag uppsvälger min spott?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Hafver jag syndat, hvad skall jag göra dig, o du menniskors gömmare? Hvi gjorde du mig, att jag uppå dig stöta skulle, och är mig sjelfvom till tunga?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Och hvi förlåter du mig icke mina missgerning, och tager icke bort mina synd? Ty nu skall jag lägga mig i mull; och när man om morgonen söker mig, är jag då intet till.