Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

“¿No está el hombre obligado a trabajar en la tierra? ¿No son sus días como los de un asalariado?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como un siervo que desea fervientemente la sombra, como un asalariado que busca su salario,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

por lo que me hacen poseer meses de miseria, Las noches agotadoras están destinadas a mí.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Cuando me acuesto, digo, “¿Cuándo me levantaré y se me pasará la noche? Doy vueltas en la cama hasta el amanecer.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está vestida de gusanos y terrones de polvo. Mi piel se cierra y vuelve a brotar.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mis días son más rápidos que la lanzadera de un tejedor, y se gastan sin esperanza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Oh, recuerda que mi vida es un soplo. Mi ojo no verá más el bien.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

El ojo del que me ve no me verá más. Tus ojos estarán sobre mí, pero yo no lo estaré.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Como la nube se consume y se desvanece, por lo que el que desciende al Seol ya no subirá. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

No volverá más a su casa, ni su lugar lo conocerá más.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

“Por eso no me callaré. Hablaré con la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy un mar o un monstruo marino? ¿que pongas un guardia sobre mí?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Cuando digo: “Mi cama me consolará. Mi sofá aliviará mi queja,’

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

entonces me asustas con sueños y me aterra a través de visiones,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

para que mi alma elija el estrangulamiento, la muerte antes que mis huesos.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Aborrezco mi vida. No quiero vivir para siempre. Dejadme en paz, pues mis días no son más que un soplo.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas? que debes poner tu mente en él,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

que lo visites todas las mañanas, y lo prueban a cada momento?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Hasta cuándo no mirarás hacia otro lado? ni me dejará en paz hasta que trague mi saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si he pecado, ¿qué te hago a ti, vigilante de los hombres? Por qué me has puesto como marca para ti, ¿para que sea una carga para mí?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

¿Por qué no perdonas mi desobediencia y quitas mi iniquidad? Por ahora me acostaré en el polvo. Me buscaréis con diligencia, pero no estaré”.