Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Milicia es la vida del hombre sobre la tierra; como los del jornalero son sus días.

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como el siervo suspira por la sombra, y como el jornalero espera su salario;

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

así heredé meses de calamidad, y noches de dolor me tocaron en suerte.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Si me acuesto, digo: “¿Cuándo me levantaré?” Mas la noche es larga, y me canso, dándome vuelta hasta el alba.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Mi carne está cubierta de gusanos y de una costra de barro; mi piel se rompe y se deshace.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Mis días pasan más ligeros que la lanzadera, y desaparecen sin esperanza.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Acuérdate de que mi vida es un soplo; mis ojos ya no verán la felicidad.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

No me verá más el ojo del que ahora me ve; apenas tus ojos me ven, y ya no subsisto.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

La nube se disipa y pasa; así no sube más el que desciende al sepulcro. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

No volverá más a su casa, ni le reconocerá su lugar.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por eso, no refrenaré mi lengua, hablaré en la angustia de mi espíritu, me quejaré en la amargura de mi alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

¿Soy yo el mar, o algún monstruo marino, para que me tengas encerrado con guardias?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Cuando digo: Mi lecho me consolará, mi cama aliviará mi pesar,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

entonces me aterras con sueños, y me espantas con visiones.

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Por eso prefiero ser ahogado, deseo la muerte para estos mis huesos.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Tengo asco; no quiero vivir más; déjame, ya que mi vida es un soplo.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

¿Qué es el hombre, para que tanto le estimes, y fijes en él tu atención,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

para que le visites cada mañana, y a cada momento le pruebes?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

¿Cuándo cesarás de mirarme, y me das tiempo para tragar mi saliva?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Si he pecado, ¿qué te he hecho con eso, oh Guardador de los hombres? ¿Por qué me pones por blanco a mí, que soy una carga para mí mismo?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

¿Por qué no perdonas mi pecado ni borras mi iniquidad? Pues pronto me dormiré en el polvo; y si me buscas, ya no existiré.”