Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Не определено ли человеку время на земле, и дни его не то же ли, что дни наемника?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Как раб жаждет тени, и как наемник ждет окончания работы своей,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

так я получил в удел месяцы суетные, и ночи горестные отчислены мне.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Когда ложусь, то говорю: “когда-то встану?”, а вечер длится, и я ворочаюсь досыта до самого рассвета.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Тело мое одето червями и пыльными струпами; кожа моя лопается и гноится.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Дни мои бегут скорее челнока и кончаются без надежды.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Вспомни, что жизнь моя дуновение, что око мое не возвратится видеть доброе.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Не увидит меня око видевшего меня; очи Твои на меня, - и нет меня.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Редеет облако и уходит; так нисшедший в преисподнюю не выйдет, (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

не возвратится более в дом свой, и место его не будет уже знать его.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Не буду же я удерживать уст моих; буду говорить в стеснении духа моего; буду жаловаться в горести души моей.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Разве я море или морское чудовище, что Ты поставил надо мною стражу?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Когда подумаю: утешит меня постель моя, унесет горесть мою ложе мое,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

ты страшишь меня снами и видениями пугаешь меня;

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

и душа моя желает лучше прекращения дыхания, лучше смерти, нежели сбережения костей моих.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

Опротивела мне жизнь. Не вечно жить мне. Отступи от меня, ибо дни мои суета.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Что такое человек, что Ты столько ценишь его и обращаешь на него внимание Твое,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

посещаешь его каждое утро, каждое мгновение испытываешь его?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Доколе же Ты не оставишь, доколе не отойдешь от меня, доколе не дашь мне проглотить слюну мою?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Если я согрешил, то что я сделаю Тебе, страж человеков! Зачем Ты поставил меня противником Себе, так что я стал самому себе в тягость?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

И зачем бы не простить мне греха и не снять с меня беззакония моего? ибо, вот, я лягу в прахе; завтра поищешь меня, и меня нет.