Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Porventura não tem o homem guerra sobre a terra? e não são os seus dias como os dias do jornaleiro?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Como o cervo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

Assim me deram por herança meses de vaidade: e noites de trabalho me prepararam.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Deitando-me a dormir, então digo, Quando me levantarei? mas comprida é a noite, e farto-me de me voltar na cama até à alva.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

A minha carne se tem vestido de bichos e de torrões de pó: a minha pele está gretada, e se fez abominável.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e pereceram sem esperança.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Lembra-te de que a minha vida é como o vento; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Os olhos dos que agora me veem não me verão mais: os teus olhos estarão sobre mim, porém não serei mais.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Assim como a nuvem se desfaz e passa, assim aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar jamais o conhecerá.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Por isso não reprimirei a minha boca: falarei na angústia do meu espírito; queixar-me-ei na amargura da minha alma.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Sou eu porventura o mar, ou a baleia, para que me ponhas uma guarda?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Dizendo eu: consolar-me-á a minha cama: meu leito aliviará a minha ancia;

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Então me espantas com sonhos, e com visões me assombras:

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

Pelo que a minha alma escolheria antes a estrangulação: e antes a morte do que a vida.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

A minha vida abomino, pois não viveria para sempre: retira-te de mim; pois vaidade são os meus dias.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Que é o homem, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele o teu coração,

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

E cada manhã o visites, e cada momento o proves?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Até quando me não deixarás, nem me largarás, até que engula o meu cuspo?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Se pequei, que te farei, ó Guarda dos homens? porque fizeste de mim um alvo para ti por tropeço, para que a mim mesmo me seja pesado?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

E porque me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? porque agora me deitarei no pó, e de madrugada me buscarás, e não estarei lá.