Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Tsy lily hao ty fitromaha’ ondaty an-tane atoy? Tsy mira ami’ty androm-pièke hao o andro’eo?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

Manahake ty filelalela’ ondevo ty aloke naho ty fitamam-pièke ty rima’e,

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

ty anolorañ’ ahy volan-kafoake, ie nitendreñe halen-kaemberañe.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

Zaho mandre, manao ty hoe: Ombia ty hitroarako, fa lava i haleñey, le mivoamboañe avao ampara’ te manjirike.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

Misikiñ’oletse naho pakoram-potake ty sandriko, mijiri-gañe ty holiko vaho mandrano.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

Masika te amy sozom-panenoñey o androkoo, ie mihelañe añe po-pitamàñe.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Ehe tiahio te kofòke avao ty haveloko: toe tsy hahatrea hasoa ka o masokoo.

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

Tsy ho onim-pihaino’ i mahaisak’ ahikoy: amako o fihaino’oo fe tsy eo raho.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

Ie misaoke ty rahoñe, le añe: zay ty igodaña’ ty an-kibory ao, tsy hiboaha’e ka. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

Tsy himpolia’e i anjomba’ey, ie tsy hapota’ i akiba’ey.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Aa le tsy hijomohòn-draho; hivolañe ami’ty falorean-troko, hitoreo ami’ty hafairañe añ’ovako ao.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

I riakey hao raho, ke i fañaneñey kanao nampijilovañe?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

Ie anoeko ty hoe te ho hohòe’ i tihikoy, te hampanintsiñe ty toreoko i fandreakoy,

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

le ampihembaña’o ami’ty nofy naho ampirevendreveña’o añ’aroñaroñe,

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

le joboñe’ ty fiaiko t’ie dageañeñe, hamake hikenkañe ty amo taolakoo,

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

f’ie minike, tsy ho veloñe nainai’e: apoho, fa kafoak’ avao o androkoo.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

Inoñ’ ondatio te honjone’o? te hapite’o ama’e ty arofo’o?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

T’ie tilihe’o boak’andro, vaho tsohe’o lomoñandro?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

Ombia t’ie hitolike tsy hisamb’ahy, apoho ho bangìñe hey raho hahateleñako ty iveko?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

Nanao hakeo hao raho, ino o nanoekoo, ry Mpijilo ondatio? ino ty nanoe’o ahy fanolarañe, hañavesatse ty sandriko?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

Akore te tsy apo’o o tahikoo, te tsy haha’o o hakeokoo? f’ie hiroro an-debok’ ao te aniany; ho paia’o, fa tsy ho eo.