Jobi 7

1 “A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

Is there not a limited time of service to a mortal upon the earth? Are not his days also like the days of a hired laborer?

2 Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

As a servant eagerly longeth for the shadow, and as a hired laborer hopeth for his reward:

3 kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

So was I compelled to possess months of vanity, and nights of trouble were counted out unto me.

4 Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

When I He down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am wearied with tossings about till the dawn of day.

5 Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

My flesh is covered with worms and clods of dust: my skin is burst open, and become loathsome.

6 Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

My days hasten away more swiftly than a weaver's shuttle, and they come to an end in the absence of hope.

7 Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

Oh remember that nothing but a breath is my life; that my eye will not again see happiness;

8 Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

The eye of him that seeth me now will not behold me again: [thou fixest] thy eyes upon me, and I am no more.

9 Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

As the cloud vanisheth and passeth away: so will he that goeth down to the nether world not come up again. (Sheol h7585)

10 nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

He will return no more to his house, and his place will not recognize him any more.

11 Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

Therefore will I also not restrain my mouth: I will speak in the anguish of my spirit: I will complain in the bitterness of my soul.

12 A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

Am I a sea, or a monster, that thou settest a watch over me?

13 Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

For should I say, My bed shall comfort me, my couch shall help me bear my complaint:

14 ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

Then wouldst thou frighten me with dreams, and with visions wouldst thou terrify me;

15 kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

So that my soul would choose strangling, death rather than these limbs of mine.

16 Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

I loathe it; I cannot live for ever: let me alone; for my days are but nought.

17 Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

What is the mortal, that thou shouldst make him great? and that thou shouldst direct thy heart toward him?

18 dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

And that thou shouldst visit him every morning, probe him every moment?

19 Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

How long wilt thou not turn thy regard from me, nor let; me loose till I swallow down my spittle?

20 Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

If I have sinned, what [injury] can I cause unto thee, O thou Guardian of men? why hast thou set me as an object for thee to strike at, so that I am become a burden to myself?

21 Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.

And why wilt thou not forgive my transgression, and let my iniquity pass away? for soon must I lie down in the dust; and thou wilt seek for me, but I shall be no more.