Jobi 6

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Allora Giobbe rispose e disse:

2 “Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

“Ah, se il mio travaglio si pesasse, se le mie calamità si mettessero tutte insieme sulla bilancia!

3 do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

Sarebbero trovati più pesanti che la sabbia del mare. Ecco perché le mie parole sono temerarie.

4 Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

Ché le saette dell’Onnipotente mi trafiggono, lo spirito mio ne sugge il veleno; i terrori di Dio si schierano in battaglia contro me.

5 Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

L’asino salvatico raglia forse quand’ha l’erba davanti? mugghia forse il bue davanti alla pastura?

6 A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

Si può egli mangiar ciò ch’è scipito e senza sale? c’è qualche gusto in un chiaro d’uovo?

7 Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

L’anima mia rifiuta di toccare una simil cosa, essa è per me come un cibo ripugnante.

8 Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

Oh, m’avvenisse pur quello che chiedo, e mi desse Iddio quello che spero!

9 Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

Volesse pure Iddio schiacciarmi, stender la mano e tagliare il filo de’ miei giorni!

10 Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

Sarebbe questo un conforto per me, esulterei nei dolori ch’egli non mi risparmia; giacché non ho rinnegato le parole del Santo.

11 Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

Che è mai la mia forza perch’io speri ancora? Che fine m’aspetta perch’io sia paziente?

12 Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

La mia forza è essa forza di pietra? e la mia carne, carne di rame?

13 A s’jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

Non son io ridotto senza energia, e non m’è forse tolta ogni speranza di guarire?

14 Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

Pietà deve l’amico a colui che soccombe, quand’anche abbandoni il timor dell’Onnipotente.

15 Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

Ma i fratelli miei si son mostrati infidi come un torrente, come l’acqua di torrenti che passano.

16 Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

Il ghiaccio li rende torbidi, e la neve vi si scioglie;

17 por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

ma passato il tempo delle piene, svaniscono; quando sentono il caldo, scompariscono dal loro luogo.

18 Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

Le carovane che si dirigon là mutano strada, s’inoltran nel deserto, e vi periscono.

19 Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

Le carovane di Tema li cercavan collo sguardo, i viandanti di Sceba ci contavan su,

20 por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

ma furon delusi nella loro fiducia; giunti sul luogo, rimasero confusi.

21 Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

Tali siete divenuti voi per me: vedete uno che fa orrore, e vi prende la paura.

22 A ju kam thënë vallë: “Më jepni diçka” o “më bëni një dhuratë nga pasuria juaj”,

V’ho forse detto: “Datemi qualcosa” o “co’ vostri beni fate un donativo a favor mio”,

23 ose “liromëni nga duart e armikut”, ose “më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën”?

o “liberatemi dalla stretta del nemico, o “scampatemi di man dei prepotenti”?

24 Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

Ammaestratemi, e mi starò in silenzio; fatemi capire in che cosa ho errato.

25 Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

Quanto sono efficaci le parole rette! Ma la vostra riprensione che vale?

26 Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

Volete dunque biasimar delle parole? Ma le parole d’un disperato se le porta il vento!

27 Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

Voi sareste capaci di trar la sorte sull’orfano, e di contrattare il vostro amico!

28 Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

Ma pure vi piaccia di rivolgervi a guardarmi, e vedete s’io vi menta in faccia.

29 Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

Mutate consiglio! Non vi sia in voi iniquità! Mutate consiglio, la mia giustizia sussiste.

30 A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?”.

V’è qualche iniquità sulla mia lingua? Il mio palato non distingue più quel ch’è male?