Jobi 5
1 “Bërtit, pra! A ka vallë ndonjë që të përgjigjet? Kujt prej shenjtorëve do t’i drejtohesh?
Zovi; hoæe li ti se ko odazvati? i komu æeš se izmeðu svetijeh obratiti?
2 Zemërimi në fakt e vret të pamendin dhe zilia e vret budallanë.
Doista bezumnoga ubija gnjev, i ludoga usmræuje srdnja.
3 E kam parë të pamendin të lëshojë rrënjë, por shumë shpejt e mallkova banesën e tij.
Ja vidjeh bezumnika gdje se ukorijenio; ali odmah prokleh stan njegov.
4 Bijtë e tij nuk kanë asnjë siguri, janë të shtypur te porta, dhe nuk ka njeri që t’i mbrojë.
Sinovi su njegovi daleko od spasenja i satiru se na vratima a nema ko da izbavi.
5 I urituri përpin të korrat e tij, ia merr edhe sikur të jenë midis gjembave, dhe një lak përpin pasurinë e tij.
Ljetinu njegovu jede gladni i ispred trnja kupi je, i lupež ždere blago njihovo.
6 Sepse shpirtligësia nuk del nga pluhuri dhe mundimi nuk mbin nga toka;
Jer muka ne izlazi iz praha niti nevolja iz zemlje nièe.
7 por njeriu lind për të vuajtur, ashtu si shkëndija për t’u ngjitur lart.
Nego se èovjek raða na nevolju, kao što iskre iz ugljevlja uzlijeæu u vis.
8 Por unë do të kërkoja Perëndinë, dhe Perëndisë do t’i besoja çështjen time,
Ali ja bih Boga tražio, i pred Boga bih iznio stvar svoju,
9 atij që bën gjëra të mëdha dhe që nuk mund të njihen; mrekulli të panumërta,
Koji èini stvari velike i neispitljive, divne, kojima nema broja;
10 që i jep shiun tokës dhe dërgon ujin në fushat;
Koji spušta dažd na zemlju i šalje vodu na polja;
11 që ngre të varfrit dhe vë në siguri lart ata që vuajnë.
Koji podiže ponižene, i žalosne uzvišuje k spasenju;
12 I bën të kota synimet e dinakëve, dhe kështu duart e tyre nuk mund të realizojnë planet e tyre;
Koji rasipa misli lukavijeh da ruke njihove ne svrše ništa;
13 i merr të urtët në dredhinë e tyre, dhe kështu këshilla e të pandershmëve shpejt bëhet tym.
Koji hvata mudre u njihovu lukavstvu, i namjeru opakih obara;
14 Gjatë ditës ata hasin në errësirë, bash në mesditë ecin me tahmin sikur të ishte natë;
Danju nailaze na mrak, i u podne pipaju kao po noæi.
15 por Perëndia e shpëton nevojtarin nga shpata, nga goja e të fuqishmëve dhe nga duart e tyre.
On izbavlja ubogoga od maèa, od usta njihovijeh i od ruke silnoga.
16 Kështu ka shpresë për të mjerin, por padrejtësia ia mbyll gojën atij.
Tako ima nadanja siromahu, a zloæa zatiskuje usta svoja.
17 Ja, lum njeriu që Perëndia dënon; prandaj ti mos e përbuz ndëshkimin e të Plotfuqishmit;
Gle, blago èovjeku koga Bog kara; i zato ne odbacuj karanja svemoguæega.
18 sepse ai e bën plagën, dhe pastaj e fashon, plagos, por duart e tij shërojnë.
Jer on zadaje rane, i zavija; on udara, i ruke njegove iscjeljuju.
19 Nga gjashtë fatkeqësi ai do të të çlirojë, po, në të shtatën e keqja nuk do të të prekë.
Iz šest nevolja izbaviæe te; ni u sedmoj neæe te se zlo dotaæi.
20 Në kohë zie do të të shpëtojë nga vdekja, në kohë lufte nga forca e shpatës.
U gladi izbaviæe te od smrti i u ratu od maèa.
21 Do t’i shpëtosh fshikullit të gjuhës, nuk do të trembesh kur të vijë shkatërrimi.
Kad jezik šiba, biæeš sakriven, niti æeš se bojati pustoši kad doðe.
22 Do të qeshësh me shkatërrimin dhe me zinë, dhe nuk do të kesh frikë nga bishat e dheut;
Smijaæeš se pustoši i gladi, niti æeš se bojati zvijerja zemaljskoga.
23 sepse do të kesh një besëlidhje me gurët e dheut, dhe kafshët e fushave do të jenë në paqe me ty.
Jer æeš s kamenjem poljskim biti u vjeri, i zvijerje æe poljsko biti u miru s tobom.
24 Do të dish që çadra jote është e siguruar; do të vizitosh kullotat e tua dhe do të shikosh që nuk mungon asgjë.
I vidjeæeš da je mir u šatoru tvom, kuæiæeš kuæu svoju i neæeš se prevariti.
25 Do të kuptosh që pasardhësit e tu janë të shumtë dhe të vegjlit e tu si bari i fushave.
Vidjeæeš kako æe ti se umnožiti sjeme tvoje, i porod æe tvoj biti kao trava na zemlji.
26 Do të zbresësh në varr në moshë të shkuar, ashtu si në stinën e vet mblidhet një tog duajsh.
Star æeš otiæi u grob kao što se žito snosi u stog u svoje vrijeme.
27 Ja ç’kemi gjetur; kështu është. Dëgjoje dhe përfito”.
Eto, razgledasmo to, tako je; poslušaj i razumij.
