Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Тада одговори Елифас Теманац и рече:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Ако ти проговоримо, да ти неће бити досадно? Али ко би се могао уздржати да не говори?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Гле, учио си многе, и руке изнемогле крепио си;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

Речи су твоје подизале оног који падаше, и утврђивао си колена која клецаху.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

А сада кад дође на тебе, клонуо си; кад се тебе дотаче, смео си се.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Није ли побожност твоја била уздање твоје? И доброта путева твојих надање твоје?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Опомени се, ко је прав погинуо, и где су праведни истребљени?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Како сам ја видео, који ору муку и сеју невољу, то и жању.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

Од дихања Божијег гину, и од даха ноздрва Његових нестаје их.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Рика лаву, и глас љутом лаву и зуби лавићима сатиру се.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Лав гине немајући лова, и лавићи расипају се.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Још дође тајно до мене реч, и ухо моје дочу је мало.

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

У мислима о ноћним утварама, кад тврд сан пада на људе,

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Страх подузе ме и дрхат, од ког устрепташе све кости моје,

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

И дух прође испред мене, и длаке на телу мом накострешише се.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Стаде, али му не познах лица; прилика беше пред очима мојим, и ћутећи чух глас:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

Еда ли је човек праведнији од Бога? Еда ли је човек чистији од Творца свог?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Гле, слугама својим не верује, и у анђела својих налази недостатака;

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

А камоли у оних који стоје у кућама земљаним, којима је темељ на праху и сатиру се брже него мољац.

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Од јутра до вечера сатру се, и нестане их навек да нико и не опази.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Слава њихова не пролази ли с њима? Умиру, али не у мудрости.