Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Da tok Elifas fra Teman til orde og sa:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Om en prøvde å tale et ord til dig, vilde du da ta det ille op? Men hvem kan vel holde sine ord tilbake?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Du har selv vist mange til rette, og maktløse hender styrket du;

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

dine ord reiste den snublende op, og synkende knær gjorde du sterke.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Men nu, når det gjelder dig selv, blir du utålmodig, når det rammer dig, blir du forferdet.

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Er ikke din gudsfrykt din tillit, din ulastelige ferd ditt håp?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Tenk efter: Hvem omkom uskyldig, og hvor gikk rettskafne til grunne?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Efter det jeg har sett, har de som pløide urett og sådde nød, også høstet det.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

De omkom for Guds ånde, og for hans vredes pust blev de til intet.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Løvens brøl og dens fryktelige røst hørtes ikke lenger, og ungløvenes tenner blev knust.

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Løven omkom av mangel på rov, og løvinnens unger blev adspredt.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Og til mig stjal sig et ord; det lød for mitt øre som en hvisken,

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

under skiftende tanker ved nattlige syner, når dyp søvn faller på menneskene.

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Frykt og beven kom over mig, så alle mine ben tok til å skjelve.

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

Og en ånd fór forbi mitt åsyn; hårene på mitt legeme reiste sig.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Den blev stående, men jeg skjelnet ikke klart hvorledes den så ut - det var en skikkelse som stod der for mine øine; jeg hørte en stille susen og en røst:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

Er et menneske rettferdig for Gud, eller en mann ren for sin skaper?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

Se, på sine tjenere stoler han ikke, og hos sine engler finner han feil,

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

hvor meget mere da hos dem som bor i hus av ler, og som har sin grunnvoll i støvet - de som knuses lettere enn møll.

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

Fra morgen til aften - så er de sønderslått; uten at nogen akter på det, går de til grunne for alltid.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Blir ikke teltsnoren dradd ut hos dem? De dør, men ikke i visdom.