Jobi 4

1 Atëherë Elifazi nga Temani u përgjigj dhe tha:

Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

2 “A do të të bezdiste ndokush në rast se do të provonte të të fliste? Por kush mund t’i ndalë fjalët?

Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

3 Ja ti ke mësuar shumë prej tyre dhe ua ke fortësuar duart e lodhura;

Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

4 fjalët e tua u kanë dhënë zemër të lëkundurve dhe kanë forcuar gjunjët që gjunjëzohen.

dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

5 Por tani që e keqja të zuri ty, nuk je në gjendje të veprosh; të ka goditur ty, dhe ti e ke humbur fare.

Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

6 Mëshira jote a nuk është vallë besimi yt, dhe ndershmëria e sjelljes sate, shpresa jote?

Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

7 Mbaje mend: cili i pafajmë është zhdukur vallë, dhe a janë shkatërruar vallë njerëzit e ndershëm?

Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

8 Ashtu siç e kam parë unë vetë, ata që lërojnë paudhësinë dhe mbjellin mjerimin, vjelin frytet e tyre.

Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

9 Me frymën e Perëndisë ata vdesin, era e zemërimit të tij i tret ata.

For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

10 Vrumbullima e luanit, zëri i luanit të egër dhe dhëmbët e luanëve të vegjël janë thyer.

Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

11 Luani vdes për mungesë gjahu dhe të vegjlit e luaneshës shpërndahen.

Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

12 Një fjalë më ka ardhur fshehurazi dhe veshi im ka zënë pëshpëritjen e saj.

Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

13 Midis mendimeve të vizioneve të natës, kur një gjumë i rëndë bie mbi njerëzit,

i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

14 më pushtoi një llahtari e madhe dhe një rrëqethje që bëri të dridhen gjithë kockat e mia.

Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

15 Një frymë më kaloi përpara, dhe m’u ngritën përpjetë qimet e trupit.

et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

16 Ai u ndal, por nuk munda ta dalloj pamjen e tij; një figurë më rrinte para syve; kishte heshtje, pastaj dëgjova një zë që thoshte:

Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

17 “A mund të jetë një i vdekshëm më i drejtë se Perëndia? A mund të jetë një njeri më i pastër se Krijuesi i tij?

"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

18 Ja, ai nuk u zë besë as shërbëtorëve të tij, dhe gjen madje të meta edhe tek engjëjt e tij;

End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

19 aq më tepër tek ata që banojnë në shtëpi prej argjile, themelet e të cilave janë në pluhur, dhe shtypen si një tenjë.

endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

20 Nga mëngjesi deri në mbrëmje shkatërrohen; zhduken për fare, dhe asnjeri nuk i vë re.

De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

21 Litarin e çadrës së tyre vallë a nuk ua këpusin? Ata vdesin, por pa dituri””.

Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."