< Jobi 39 >

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Хіба́ ти пізнав час наро́дження ске́льних кози́ць? Хіба ти пильнував час мук по́роду ла́ні?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Чи на місяці лічиш, що спо́внитись мусять, і ві́даєш час їх наро́дження,
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
коли прикляка́ють вони, випускають дітей своїх, і звільняються від болів по́роду?
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Набираються сил їхні діти, на полі зростають, відхо́дять і більше до них не вертаються.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Хто пусти́в осла дикого вільним, і хто розв'язав ослу дикому пу́та,
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
якому призначив Я степ його домом, а місцем його пробува́ння — соло́ну пустиню?
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
Він сміється із га́ласу міста, не чує він крику пого́нича.
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
Що знахо́дить по го́рах, то паша його, і шукає він усього зеленого.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Чи захоче служити тобі однорі́г? Чи при я́слах твоїх ночуватиме він?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Чи ти одноро́га прив'я́жеш до його борозни́ поворо́ззям? Чи буде він боронува́ти за тобою долини?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Чи повіриш йому через те, що має він силу велику, — і свою працю на нього попу́стиш?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Чи повіриш йому, що він ве́рне насіння твоє, і збере тобі тік?
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
Крило стру́севе радісно б'ється, чи ж крило це й пір'ї́на леле́ки?
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
Бо я́йця свої він на землю кладе́ та в поросі їх вигріва́є,
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
і забува́, що нога може їх розчави́ти, а звір польови́й може їх розтопта́ти.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
Він жорстокий відно́сно дітей своїх, ніби вони не його, а що праця його може бути надаре́мна, того не боїться,
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
бо Бог учинив, щоб забув він про мудрість, і не наділив його розумом.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
А за ча́су надхо́ду стрільців ударяє він кри́льми повітря, — і сміється з коня та з його верхівця́!
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Чи ти силу коне́ві даси, чи шию його ти зодя́гнеш у гриву?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Чи ти зробиш, що буде скакати він, мов сарана́? Величне іржа́ння його страшеле́зне!
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
Б'є ногою в долині та ті́шиться силою, іде він насупроти зброї,
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
— сміється з страху́ й не жахається, і не верта́ється з-перед меча,
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
хоч дзво́нить над ним сагайда́к, ві́стря списо́ве та ра́тище!
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
Він із шале́ністю та лютістю землю ковтає, і не вірить, що чути гук рогу.
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
При кожному розі кричить він: „І-га!“і винюхує зда́лека бій, грім гетьма́нів та крик.
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Чи я́струб літає твоєю премудрістю, на пі́вдень простягує кри́ла свої?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Чи з твойо́го нака́зу орел підіймається, і мо́стить кубло́ своє на висоті?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
На скелі заме́шкує він та ночує, на ске́льнім вершку́ та тверди́ні, —
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
ізвідти визо́рює ї́жу, дале́ко вдивляються очі його,
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
а його пташеня́та п'ють кров. Де ж забиті, там він“.

< Jobi 39 >