Jobi 39

1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?

Sabes tu o tempo em que as cabras montezes parem? ou consideraste as dores das cervas?

2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?

Contarás os meses que cumprem? ou sabes o tempo do seu parto?

3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.

Quando se encurvam, produzem seus filhos, e lançam de si as suas dores.

4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.

Seus filhos enrijam, crescem com o trigo: saem, e nunca mais tornam a elas.

5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,

Quem despediu livre o jumento montez? e quem soltou as prisões ao jumento bravo?

6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?

Ao qual dei o ermo por casa, e a terra salgada por suas moradas.

7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.

Ri-se do arroido da cidade: não ouve os muitos gritos do exator.

8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.

O que descobre nos montes é o seu pasto, e anda buscando tudo que está verde.

9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?

Ou, querer-te-á servir o unicórnio? ou ficará na tua cavalariça?

10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?

Ou amarrarás o unicórnio com a sua corda no rego? ou estorroará após ti os vales?

11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?

Ou confiarás nele, por ser grande a sua força? ou deixarás a seu cargo o teu trabalho?

12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?

Ou fiarás dele que te torne o que semeaste e o recolherá na tua eira?

13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.

Vem de ti as alegres asas dos pavões, que tem penas de cegonha e da águia?

14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.

A qual deixa os seus ovos na terra, e os aquenta no pó.

15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.

E se esquece de que algum pé os pise, ou os animais do campo os calquem.

16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,

Endurece-se para com seus filhos, como se não fossem seus: debalde é seu trabalho, porquanto está sem temor.

17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.

Porque Deus a privou de sabedoria, e não lhe repartiu entendimento.

18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.

A seu tempo se levanta ao alto: ri-se do cavalo, e do que vai montado nele.

19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?

Ou darás tu força ao cavalo? ou vestirás o seu pescoço com trovão?

20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.

Ou espanta-lo-ás, como ao gafanhoto? terrível é o fogoso respirar das suas ventas.

21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.

Escarva a terra, e folga na sua força, e sai ao encontro dos armados.

22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.

Ri-se do temor, e não se espanta, e não torna atráz por causa da espada.

23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.

Contra ele rangem a aljava, o ferro flamante da lança e do dardo.

24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.

Sacudindo-se, e removendo-se, escarva a terra, e não faz caso do som da buzina.

25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.

Na fúria do som das buzinas diz: Eia! e de longe cheira a guerra, e o trovão dos príncipes, e o alarido.

26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?

Ou vôa o gavião pela tua inteligência, e estende as suas asas para o sul?

27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?

Ou se remonta a águia ao teu mandado, e põe no alto o seu ninho?

28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.

Nas penhas mora e habita: no cume das penhas, e nos lugares seguros.

29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.

Desde ali descobre a preza: seus olhos a avistam desde longe.

30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.

E seus filhos chupam o sangue, e onde há mortos ai está.