Jobi 39
1 A e di ti kohën kur pjellin dhitë e malit apo ke vërejtur vallë pjelljen e drenushave?
Knowest thou the time when the chamois of the rock bring forth? or markest thou when the hinds do calve?
2 A di ti të numërosh muajt kur merr fund barra e tyre, apo njeh ti kohën kur duhet të pjellin?
Numberest thou the months of gestation which they complete and knowest thou the time when they bring forth?
3 Mblidhen dhe pjellin të vegjlit e tyre, duke u dhënë fund kështu dhembjeve të tyre.
They bend themselves: they drop their young ones; throw off their pains.
4 Të vegjlit e tyre bëhen të fortë, rriten jashtë, shkëputen dhe nuk kthehen më pranë tyre.
Their little ones become strong; they grow up in the open field; they go forth, and return not unto them.
5 Kush lë të lirë gomarin e egër, kush e ka zgjidhur gomarin e egër,
Who sent out the wild ass free? or who loosened the bonds of the forest-ass?
6 të cilit i kam caktuar të rrijë në shkretëtirë dhe tokën e kripur si banesë?
To whom I assigned the wilderness as his house, and the salty land as his dwellings.
7 Ai përçmon zhurmën e qytetit dhe nuk dëgjon britmat e asnjë zotërie.
He laugheth at the noise of a town, and the shoutings of the driver he heareth not.
8 Hapësirat e gjera të maleve janë kullota e tij, dhe ai shkon dhe kërkon çdo gjë që është e gjelbër.
What he espieth on the mountains is his pasture, and after every green thing doth he search.
9 Bualli vallë a pranon të të shërbejë ose të kalojë natën pranë grazhdit tënd?
Will the forest-ox be willing to serve thee, or will he stay over night at thy crib?
10 A mund ta lidhësh vallë buallin me litar që të lërojë tokën në hulli, ose të lesojë luginat pas teje?
Canst thou bind the forest-ox with a rope [to labor] in the furrow? or will he harrow valleys, following after thee?
11 A do t’i kesh besim atij, sepse forca e tij është e madhe, ose do t’ia lësh atij punën tënde?
Wilt thou trust him, because his strength is great? and wilt thou leave to him thy labor?
12 A do të mbështetesh tek ai për të çuar në shtëpi grurin dhe për ta mbledhur në lëmë?
Wilt thou confide in him, that he should bring home thy seed, and gather it into thy threshing-floor?—
13 Krahët e strucit rrahin tërë gaz, por ato nuk janë me siguri krahët dhe pendët e lejlekut.
The wing of the ostrich moveth joyfully: hath she the pinions and plumage of the careful stork?
14 Ai në fakt i braktis vezët e tij për tokë dhe i lë të ngrohen në pluhur.
[No, ] for she intrusteth her eggs to the earth, and letteth them be hatched out on the dust:
15 duke harruar që një këmbë mund t’i shtypë ose një kafshë e fushave mund t’i shkelë.
And she forgetteth that a foot may crush them, or that the beast of the field may stamp them down.
16 I trajton ashpër të vegjlit e tij, sikur të mos ishin të vetët; por lodhja e tij pa asnjë interes është e kotë,
He hath made her callous against her young, as though they were not hers: her labor is in vain, [but she feeleth] no dread;
17 sepse Perëndia e ka lënë pa dituri dhe nuk i ka dhënë zgjuarsi.
Because God hath denied her wisdom, and he hath not imparted to her understanding.
18 Por kur ngrihet më këmbë për të ikur, tallet me kalin dhe me kalorësin e tij.
At the time she raiseth herself up on high, she laugheth at the horse and his rider.
19 A je ti ai që i ke dhënë forcën kalit dhe ia ke veshur qafën me jele që valëviten?
Dost thou give the horse strength? dost thou clothe his neck with the rolling mane?
20 A je ti ai që e bën të kërcejë si një karkalec? Hingëllima e tij krenare të kall tmerr.
Canst thou make him jump like a locust? his majestic snort is terrible.
21 Çukërmon në luginë duke u kënaqur nga forca e tij; sulet në mes të kacafytjes me armë.
Men spy about in the valley, and he rejoiceth in his strength: he goeth forth to meet the armed array.
22 Përbuz frikën dhe nuk trembet, as zmbrapset përpara shpatës.
He laugheth at fear, and is not dismayed; and turneth not back from before the sword.
23 Mbi të kërcet këllëfi i shigjetave, shtiza që vetëtin dhe ushta.
Over him rattle the quiver, the glittering spear and the lance.
24 Me zjarr dhe vrull i zhduk distancat dhe nuk qëndron në vend kur bie buria.
With impatient noise and rage he holloweth [with his hoof] the ground, and keepeth not quiet when the cornet's voice [is heard].
25 Që në dëgjimin e parë të burisë, ai thotë: “Aha”!, dhe e nuhat nga larg betejën, zërin kumbues të kapitenëve dhe britmën e luftës.
Midst the sound of the cornet he uttereth his joyful neigh; and from afar he perceiveth the battle, the loud call of the captains, and the battle-cry.—
26 Mos vallë për shkak të zgjuarsisë sate ngrihet e fluturon krahathati dhe i hap krahët e tij drejt jugut?
Is it through thy understanding that the hawk flieth along, and spreadeth out his wings toward the south?
27 Éshtë vallë nën komandën tënde që shqiponja ngrihet lart dhe e bën folenë e saj në vende të larta?
Or is it by your order that the eagle doth mount upward, and buildeth high up his nest?
28 Banon mbi shkëmbinj dhe qëndron mbi krepa të rrëpirta.
On a rock he dwelleth, and spendeth his nights, on a rocky crag and mountain fastness.
29 Nga lart ajo përgjon gjahun dhe sytë e saj vrojtojnë larg.
From there he espieth his food, from afar can his eyes behold.
30 Të vegjlit e saj thithin gjak dhe, ku ka të vrarë, atje ndodhet ajo”.
His young ones, also, sip up blood: and where the slain be, there is he.
