Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

For dette bivrar hjarta mitt og lyfter seg frå staden sin.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Å, høyr på harmen i hans røyst, den dun som dundrar or hans munn!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Det fer burt under himmelkvelv, men elden skin til heimsens endar.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

So burar røysti etterpå, han torar med sitt stolte mod, og ljoni held han ikkje att når røysti si han ljoma let.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Gud torar underfullt med røysti, gjer storverk som me ei kann skyna.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Han snøen byd: «Fall ned til jord!» Til regnet og, sitt sterke silregn.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Han stengjer av for mannehand, so all hans skapning læra må.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Villdyri gjeng til sine hi og kvilar på sin legestad.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Or inste kammer kjem det storm, og kulde ut av vindarne.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Utav Guds ande gustar frost, dei vide vatni kjem i tvang.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Han lastar skyi og med væta og breider sine elding-skyer,

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

og hit og dit dei hastar fram, og skifter leid som han det vil og set i verk det som han byd, utyver vide jordheims-kringen;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

anten til ris, når jordi treng det, ell’ og med nåde lyt dei råka.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Job, lyd på dette, statt no still, gjev gaum på undri Gud hev gjort!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Veit du når Gud deim segjer fyre, og let sitt ljos or skyi skina?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Veit du vel korleis skyi sviv, um underi åt den Allvise?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Du som i heite klæde styn, når jordi brenn i sunnanvind?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Gjer du med honom himmelkvelven, som er so fast som støypte spegel?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Lær oss, kva me skal segja honom! Me tegja lyt for berre myrker.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Skal han få melding at eg talar? Vil nokon ynskja seg å tynast?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

No kann ein ikkje ljoset sjå, um enn det klårt på himmeln skin, men vinden sopar skyi burt.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Langt nordanfrå kjem gullet hit, ein fælsleg glans ligg yver Gud.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Til Allvald kann me ikkje nå, til han som er so stor i magt; men rett og rettferd ei han krenkjer.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

Difor ber folket age for han, han ansar ingen sjølvklok mann.»