Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

C’est pour cela que mon cœur a été saisi d’effroi, et qu’il est sorti de sa place.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Écoutez très attentivement sa voix terrible, et les sons qui sortent de sa bouche.

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Lui-même porte ses regards au-dessous de tous les cieux, et sa lumière se répand sur les confins de la terre.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Après lui un bruit éclatera comme un rugissement; il tonnera par la voix de sa grandeur, et lorsqu’on aura entendu sa voix, on ne pourra la comprendre.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Dieu tonnera merveilleusement par sa voix, lui qui fait des choses grandes et impénétrables;

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Qui ordonne de descendre sur la terre à la neige et aux pluies de l’hiver, et à ses fortes ondées;

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Qui met un sceau sur la main de tous les hommes, afin qu’ils reconnaissent chacun leurs œuvres.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

La bête entrera dans sa tanière, et elle demeurera dans son antre.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Des lieux intérieurs sortira la tempête, et d’Arcturus le froid.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Au souffle de Dieu, la glace se durcit, et de nouveau les eaux les plus abondantes se répandent.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Le blé désire les nuées, et les nuées répandent leur lumière.

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Elles parcourent tous les lieux où les conduit la volonté de celui qui les gouverne, et selon ce qu’il leur a ordonné sur la face du globe de la terre,

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Soit dans une tribu, soit dans sa terre, soit en quelque lieu de sa miséricorde que ce soit, où il leur aura commandé de se trouver.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Job, écoute ceci attentivement; arrête-toi, et considère les merveilles de Dieu.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Est-ce que tu sais quand Dieu a ordonné aux pluies de faire paraître la lumière des nuées?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Est-ce que tu connais les grands sentiers des nuées et les sciences parfaites?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Tes vêtements ne sont-ils pas échauffés, lorsque le vent du midi souffle sur la terre?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Tu as peut-être formé avec lui les cieux qui sont très solides, comme s’ils avaient été coulés en bronze.

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Montre-nous ce que nous pourrons lui dire; car nous, nous sommes enveloppés de ténèbres.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Qui lui racontera ce que je dis? Que si un homme en parle, il sera absorbé.

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Mais maintenant ils ne voient pas la lumière: soudain l’air s’épaissira en nuées, et le vent, passant, les dissipera.

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

C’est du côté de l’aquilon que l’or vient, et la louange qu’on donne à Dieu doit être accompagnée de crainte.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Nous ne pouvons le comprendre dignement: il est grand en puissance, en jugement et en justice, et il ne peut être l’objet d’un récit.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

C’est pourquoi les hommes le craindront, et aucun de ceux qui croient être sages n’osera le contempler.