Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Mon cœur en est tout tremblant, et il bondit hors de sa place.

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Écoutez, écoutez le bruit de sa voix, et le grondement qui sort de sa bouche!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Il l'envoie sous tous les cieux, et son éclair va jusqu'aux extrémités de la terre.

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

Puis, sa voix rugit; il tonne de sa voix magnifique, et il n'épargne pas ses éclairs, quand retentit sa voix.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Dieu tonne de sa voix merveilleusement; il fait de grandes choses, que nous ne comprenons pas.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Il dit à la neige: Tombe sur la terre; il le dit aux ondées, aux fortes ondées.

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

Il ferme la main de tous les hommes, afin que tous les hommes, ses créatures, le connaissent,

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

Et les bêtes se retirent dans leurs tanières, et elles demeurent dans leurs repaires.

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Des profondeurs du Sud vient la tempête, et des vents du Nord vient le froid;

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Par son souffle, Dieu forme la glace, et l'eau qui s'étendait est resserrée.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Il charge d'humidité la nue; il disperse les nuages, pleins de ses éclairs,

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

Et ceux-ci se promènent de tous côtés, selon ses directions, pour faire tout ce qu'il commande, sur la face de la terre habitée;

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

Que ce soit pour châtier, ou pour rendre sa terre fertile, ou pour exercer sa bonté, il leur fait atteindre le but.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Prête l'oreille à cela, Job: arrête-toi, et considère les merveilles de Dieu.

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Sais-tu comment Dieu les prépare, comment il fait briller la lumière de sa nue?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Sais-tu comment se balancent les nuages, cette merveille de celui dont la science est parfaite?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Comment tes vêtements sont chauds quand il endort la terre par le vent du Midi?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

As-tu étendu avec lui les cieux, fermes comme un miroir de métal?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Apprends-nous donc ce que nous devons dire de lui: car nous ne saurions préparer des discours du sein de nos ténèbres.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Voudrais-je qu'on lui rapportât ce que je dis? Jamais homme voulut-il être englouti?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Et maintenant on ne peut regarder le soleil brillant dans les cieux, quand un vent a passé et les a purifiés,

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

Quand une lueur d'or vient du septentrion. Il y a en Dieu une majesté redoutable.

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

Le Tout-Puissant! nous ne pouvons l'atteindre; il est sublime en puissance, en droit, en justice; il n'opprime personne.

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

C'est pourquoi les hommes le craignent. Mais il ne regarde pas ceux qui sont sages en leur cœur.