Jobi 37

1 Prandaj zemra ime dridhet dhe brof jashtë vendit të saj.

Ja, derover skælver mit Hjerte, bævende skifter det Sted!

2 Dëgjoni me vëmendje shungullimën e zërit të saj, gjëmimin që del nga goja e saj!

Lyt dog til hans bragende Røst, til Drønet, der går fra hans Mund!

3 Ai lëshon vetëtimën e tij nën gjithë qiellin dhe deri në skajet e tokës.

Han slipper det løs under hele Himlen, sit Lys til Jordens Ender;

4 Prapa tij një zë vrumbullon; ai gjëmon me zërin e tij madhështor; ai nuk i përmban kur dëgjohet zëri i tij.

efter det brøler hans Røst, med Højhed brager hans Torden; han sparer ikke på Lyn, imedens hans Stemme høres.

5 Perëndia gjëmon në mënyrë të mrekullueshme me zërin e tij dhe bën gjëra të mëdha që nuk mund t’i kuptojmë.

Underfuldt lyder Guds Tordenrøst, han øver Vælde, vi fatter det ej.

6 I thotë në fakt borës: “Bjerë mbi tokë”, ia thotë si shirave të lehta ashtu dhe shirave të rrebeshta.

Thi han siger til Sneen: "Fald ned på Jorden!" til Byger og Regnskyl: "Bliv stærke!"

7 Ai ndal dorën e çdo njeriu, me qëllim që të gjithë vdekatarët të mund të njohin veprat e tij.

For alle Mennesker sætter han Segl, at de dødelige alle må kende hans Gerning.

8 Bishat hyjnë në strukat e tyre dhe rrinë në strofkat e tyre.

De vilde Dyr søger Ly og holder sig i deres Huler:

9 Nga vendet më të largëta të jugut vjen stuhia dhe të ftohtit nga erërat e acarta të veriut.

Fra Kammeret kommer der Storm, fra Nordens Stjerner Kulde.

10 Me frymën e Perëndisë formohet akulli dhe shtrirja e ujërave tërhiqet.

Ved Guds Ånde bliver der Is, Vandfladen lægges i Fængsel.

11 I ngarkon retë e dendura me lagështirë dhe i shpërndan larg retë e tij dritëplota.

Så fylder han Skyen med Væde, Skylaget spreder hans Lys;

12 Ato enden në qiell kudo, duke ndryshuar drejtimin në bazë të drejtimit të tij, për të kryer çfarëdo gjë që ai urdhëron mbi faqen e tokës së banuar.

det farer hid og did og bugter sig efter hans Tanke og udfører alt, hvad han byder, på hele den vide Jord,

13 I dërgon o për dënim, o për tokën e tij o për mirësi.

hvad enten han slynger det ud som Svøbe, eller han sender det for at velsigne.

14 Dëgjo këtë, o Job, ndalu dhe merr parasysh mrekullitë e Perëndisë!

Job du må lytte hertil, træd frem og mærk dig Guds Underværker!

15 A e di ti si i drejton Perëndia dhe si bën të shkëlqejë shkrepëtima e reve të tij?

Fatter du, hvorledes Gud kan magte dem og lade Lys stråle frem fra sin Sky?

16 A e di ti si rrinë pezull retë në ajër, mrekullitë e atij që i di të gjitha?

Fatter du Skyernes Svæven, den Alvises Underværker?

17 A e di ti përse rrobat e tua janë të ngrohta, kur toka pushon për shkak të erës së jugut?

Du, hvis Klæder ophedes, når Jorden døser ved Søndenvind?

18 Vallë a e ke shtrirë ti bashkë me të kupën qiellore, duke e bërë të fortë si një pasqyrë prej metali të shkrirë?

Hvælver du Himlen sammen med ham, fast som det støbte Spejl?

19 Na mëso se çfarë duhet t’i themi, sepse ne nuk mund të përgatisim shkakun tonë për errësirën.

Lær mig, hvad vi skal sige ham! Intet kan vi få frem for Mørke.

20 A mund t’i thuhet vallë se unë dua të flas? Në rast se një njeri duhet të fliste, do të shkatërrohej me siguri.

Meldes det ham, at jeg taler? Siger en Mand, at han er fra Samling?

21 Edhe tani askush nuk mund ta shikojë diellin me ngulm kur shkëlqen në qiell, mbas kalimit të erës që e ka bërë pa re.

Og nu: Man ser ej Lyset, skygget af mørke Skyer, men et Vejr farer hen og renser Himlen,

22 Koha e bukur vjen nga veriu, por rreth Perëndisë kemi një madhështi të hatashme.

fra Norden kommer en Lysning. Over Gud er der frygtelig Højhed,

23 Të Plotfuqishmin ne nuk mund ta arrijmë. Ai është i madhërishëm për nga fuqia, nga ndershmëria dhe nga drejtësia; ai nuk shtyp asnjeri.

og den Almægtige finder vi ikke. Almægtig og rig på Retfærd bøjer han ikke Retten;

24 Prandaj njerëzit e kanë frikë; por ai nuk e përfill atë që e quan veten të ditur”.

derfor frygter Mennesker ham, men af selv kloge ænser han ingen.