Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.