Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Pero ahora, se burlan de mí los que son más jóvenes que yo, a cuyos antepasados yo rehusé dejar con los perros de mi rebaño,

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

pues ¿para qué me servía la fuerza de sus manos, si su edad madura y su vigor perecieron?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Están anémicos a causa de la miseria y el hambre. Roen la tierra reseca y huyen a la desolación, al lugar tenebroso y despoblado.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Arrancan malvas entre los matorrales y se alimentan con raíces de enebro.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Están expulsados de la comunidad. Contra ellos gritan como a ladrones.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Viven en barrancos espantosos, en cuevas de la tierra y en las peñas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Aúllan entre los matorrales y se apiñan bajo las ortigas.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Generación de necios, generación sin nombre, echados a latigazos de esta tierra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

¡Y ahora soy su motivo de mofa y les sirvo de refrán!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Me repugnan y se alejan de mí. De mi presencia no refrenan su saliva.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Porque Él aflojó la cuerda de mi arco y me afligió, ellos se quitaron el freno frente a mí.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A mi derecha se levanta el populacho, enredan mis pies, me preparan caminos destructivos,

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

desbaratan mi senda, se aprovechan de mi calamidad y nadie los restringe.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Vienen como abridores de amplia brecha [en el muro] y en medio de la ruinosa tormenta se abalanzan contra mi calamidad.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Los terrores me asaltan de repente, combatieron mi honor como el viento y mi prosperidad desapareció como nube.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Ahora mi alma se me derrama. Los días de aflicción se apoderaron de mí.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La noche me taladra los huesos y los dolores que me corroen no descansan.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Una fuerza poderosa desfiguró mi ropa y me aprieta como el cuello de mi abrigo.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Me derribó en el lodo. Quedé como el polvo y la ceniza.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Clamo a Ti, y no me respondes. Me presento, y Tú no me atiendes.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Te volviste cruel conmigo y me persigues con la fuerza de tu mano.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Me levantas, me haces cabalgar sobre el viento y me deshaces en la tormenta.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Porque yo sé que me conduces a la muerte, a la casa de reunión para todos los vivientes.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

¿Sin embargo no extiendes tu mano al que está sobre una pila de ruinas o en su desastre, y por tanto pide socorro?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No lloré por el afligido? ¿No tuvo compasión mi alma del menesteroso?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Pero cuando esperaba el bien, me vino el mal. Cuando esperaba luz, me vino oscuridad.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mis órganos internos se agitan y no reposan. Me confrontan días de aflicción.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Ando ennegrecido, y no por el sol. Me levanto en la congregación y pido ayuda.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Soy hermano de chacales y compañero de avestruces.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi piel ennegrecida se me cae, y mis huesos arden de calor.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Por tanto, mi arpa se convirtió en lamento, y mi flauta es la voz de los que lloran.