Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Pero ahora se ríen de mí personas mucho más jóvenes que yo; personas a cuyos padres no pondría a trabajar con mis perros pastores.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Son demasiado débiles para serme útiles y están agotados.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Adelgazados por el hambre y la necesidad, tratan de comer la tierra seca en el desierto oscuro y desolado.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Allí recogen hierbas del desierto y las hojas de los arbustos, y comen las raíces de las retamas.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Fueron expulsados de la comunidad.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

La gente gritaba tras ellos como si fueran ladrones. Tienen que vivir en barrancos peligrosos, en cuevas y entre las rocas.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Gritan como animales entre los arbustos; se acurrucan entre la maleza para refugiarse.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Son gente insensata, sin nombre, que ha sido expulsada de la tierra.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Pero ahora se burlan de mí en sus cantos; ¡me he convertido en un chiste para ellos!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Me desprecian y rehúyen; no dudan en escupirme a la cara.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Dios ha aflojado la cuerda de mi arco y me ha humillado.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

La chusma se levanta contra mí, y me hace correr; como una ciudad sitiada planifican formas de destruirme.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Cortan mi vía de escape; provocan mi caída y lo hacen sin ayuda de nadie.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Entran por una amplia brecha; se precipitan mientras el muro se derrumba.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Me invaden los terrores; mi honor se lo lleva el viento; mi salvación se desvanece como una nube.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Y ahora mi vida se desvanece; cada día la desesperación me atenaza.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Por la noche mis huesos agonizan; el dolor me roe y no cesa.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Dios me agarra bruscamente por la ropa; me tira del cuello de la camisa.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Me ha arrojado al barro; me ha humillado como polvo y ceniza.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Dios, clamo a ti, pero no respondes; me presento ante ti, pero ni siquiera te fijas en mí.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Te has vuelto cruel conmigo; usas tu poder para hacerme sufrir.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Me levantas y me llevas en el viento; me arrojas en el torbellino.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Sé que me llevas a la muerte, al lugar donde van todos los vivos.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

¿Quién querría dar una patada a un hombre cuando está abatido, cuando claman por ayuda en su momento de dificultad?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

¿No lloré por los que pasaban por momentos difíciles? ¿No me afligí por lo que sufrían los pobres?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Pero cuando busqué el bien, sólo vino el mal, y cuando esperé la luz, todo lo que vino fue oscuridad.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

En mi interior hay confusión, nunca se detiene; me enfrento a días de desesperación.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Estoy tan deprimido; ver el sol no ayuda. Me pongo de pie en la asamblea y clamo por ayuda.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Soy como un hermano de los chacales, un compañero de los búhos.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mi piel se ennegrece sobre mí; y mis huesos arden dentro de mí.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Mi lira sólo toca canciones tristes, y mi pipa es la voz de los que lloran.