Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Восташа на мя татие,

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

ихже домове беша пещеры каменны:

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Брат бых сиринам, друг же птичий.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.