Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

A sada smiju mi se mlaði od mene, kojima otaca ne bih bio htio metnuti sa psima stada svojega.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

A na što bi mi i bila sila ruku njihovijeh? u njima bješe propala starost.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Od siromaštva i gladi samoæovahu bježeæi na suha, mraèna, pusta i opustošena mjesta;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Koji brahu lobodu po èestama, i smrekovo korijenje bješe im hrana.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Izmeðu ljudi bijahu izgonjeni i vikaše se za njima kao za lupežem.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Življahu po strašnijem uvalama, po jamama u zemlji i u kamenu.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Po grmovima rikahu, pod trnjem se skupljahu.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Bijahu ljudi nikakvi i bez imena, manje vrijedni nego zemlja.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

I njima sam sada pjesma, i postah im prièa.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Gade se na me, idu daleko od mene i ne ustežu se pljuvati mi u lice.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Jer je Bog odapeo moju tetivu i muke mi zadao te zbaciše uzdu preda mnom.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

S desne strane ustaju momci, potkidaju mi noge, i nasipaju put k meni da me upropaste.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Raskopaše moju stazu, umnožiše mi muke, ne treba niko da im pomaže.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Kao širokim prolomom naviru, i navaljuju preko razvalina.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Strahote navališe na me, i kao vjetar tjeraju dušu moju, i kao oblak proðe sreæa moja.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

I sada se duša moja ražljeva u meni, stigoše me dani muèni.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Noæu probada mi kosti u meni, i žile moje ne odmaraju se.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Od teške sile promijenilo se odijelo moje, i kao ogrlica u košulje moje steže me.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Bacio me je u blato, te sam kao prah i pepeo.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Vièem k tebi, a ti me ne slušaš; stojim pred tobom, a ti ne gledaš na me.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Pretvorio si mi se u ljuta neprijatelja; silom ruke svoje suprotiš mi se.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Podižeš me u vjetar, posaðuješ me na nj, i rastapaš u meni sve dobro.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Jer znam da æeš me odvesti na smrt i u dom odreðeni svjema živima.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Ali neæe pružiti ruke svoje u grob; kad ih stane potirati, oni neæe vikati.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Nijesam li plakao radi onoga koji bijaše u zlu? nije li duša moja žalosna bivala radi ubogoga?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Kad se dobru nadah, doðe mi zlo; i kad se nadah svjetlosti, doðe mrak.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Utroba je moja uzavrela, i ne može da se umiri, zadesiše me dani muèni.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Hodim crn, ne od sunca, ustajem i vièem u zboru.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Brat postah zmajevima i drug sovama.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Pocrnjela je koža na meni i kosti moje posahnuše od žege.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Gusle se moje pretvoriše u zapijevku, i svirala moja u plaè.