Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Fe itsikihan-jaiko henaneo, ie tsy ho nimeiko hindrezan-droae’ iareo o amboan’ añondrikoo.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Eka! hataoko ino’ ty herin-taña’ iareo? Ie fa modo ty hagañ’oza’ iareo?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Miheahea naho poie’e vaho saliko iereo, draote’ iereo ty tane kànkañe ie nimontoñe naho tanan-taolo te omale.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Tsindrohe’ iereo ty aña-mafaitse miharo vahon-tsoy, fihina’iareo ty vahan-jañapoly.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Sinoik’ an-drolongo’e iareo, nikoraheñe hoe t’ie malaso.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Aa le mimoneñe am-bavatane mampangebahebak’ ao iereo, an-dakatom-bato naho an-kadahan-tane ao.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Mikoaike boak’an-drongoñe ao, mihimpok’ añ’antak’ ao.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Anan-dagola, anake po-tahinañe, nasiotsiotse amy taney.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Bekobekoe’ iareo raho henaneo toe fandrabioña’ iareo.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Heje’ iereo vintañe, ihankaña’ iareo, tsy apo’ iareo ty mandrora an-tareheko.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Amy te navotso’e ty tàlem-pale’e le nitrofahe’e raho, vaho ahifi’ iereo laboridy te miatrek’ ahy.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Mitroatse an-kavanako eo o tora’eo; fehefehè’ iereo o tombokoo vaho atroa’ iareo amako ty satam- pandrotsaha’ iareo.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Trobotroboe’ iereo o lalakoo, indrà’ iareo amako o feh’ ohatseo, ndra t’ie tsy amam-pañolotse.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Mizilike hoe mb’an-jeba’e mitañataña ao iareo; Iboroboñafa’ iareo i rinotsakey le mikidiadia’ mb’etoy.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Natolik’ amako o fampirevendreveñañeo; heañe’ iereo hoe tioke ty asiko; fa nihelañe añe hoe rahoñe ty fandrombahako.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Ie henaneo, fa nadoañe amako ato ty fiaiko; fa mifelek’ ahy o ­andro nanotriañe ahikoo.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Tsipohe’e haleñe o taolakoo, vaho tsy mitofa ty fikotekotehañe ahy.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Mampiroñaroña o sikikoo i fañindra’e mafey vaho vihine’e raho manahake i kolen’ akanjokoy.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Fa navokovoko’e am-potak’ ao raho, le ninjare hoe lavenoke naho deboke.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Mikaik’ imba ama’o raho fe tsy toiñe’o; miongake fe angarefa’o.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Toe mpampisoañe ahy rehe: an-kaozaram-pità’o ty isareraha’o.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Ampionjone’o mb’amy tiokey mb’eo, naho ampiningira’o, fe atrana’o amy tio-beiy.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Apotako t’ie hasese’o mb’an-kavetrahañe mb’eo, mb’añ’anjombam-pifañaoña’ ze kila veloñe.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Aa tsy hañity ty fità’e hao ty am-botrim-piantoañe eo? tsy hikoik’ imba hao t’ie mizò hekoheko?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Tsy nitañiako hao ty nian-kòheke? Tsy nampihontoke ty troko hao o rarakeo?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Zaho nitama hasoa, pok’eo ty raty; ie nandiñe hazavàñe nihohohe’ ty ieñe.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mikokèntrekokèntreñe ty añovako ao le tsy mitofa; atreatrén-tsan-kasotriañe.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Mijarabajaraba añ’ ieñe ao tsy amam-panjirik’ andro, miongak’ am-pivory naho mikaik’ imba.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Fa rahalahim-panaloke raho, rañe’ o voron-tsatrañeo.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Mikò-mainte amako ty holiko, mitsovovoke o taolakoo ami’ty hasilo’e.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Aa le mivali-ko feon-kontoke ty marovaniko, naho feom-pandala ty soliko