Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.