Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Und jetzt verlachen mich solche, die jünger sind als ich, deren Väter ich meinen Herdenhunden nicht hätte beigesellen mögen.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Was sollte mir auch ihrer Hände Kraft, da es für sie doch keine volle Reife giebt?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Durch Mangel und durch Hunger ausgedörrt, benagen sie dürres Land, die unfruchtbare Wüste und Öde,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

sie, die Melde pflücken am Gesträuch und deren Speise Ginsterwurzeln sind.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

Aus der Gesellschaft werden sie fortgetrieben; man schreit über sie wie über einen Dieb.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

In schauerlichen Schluchten müssen sie wohnen, in Erdlöchern und Felsenhöhlen.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Zwischen den Sträuchern brüllen sie, unter den Nesseln thun sie sich zusammen;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

eine ruchlose und ehrlose Brut wurden sie hinausgepeitscht aus dem Lande.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Und jetzt bin ich ihr Spottlied geworden und diene ihnen zum Gerede.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Sie verabscheuen mich, rücken fern von mir hinweg und scheuen sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Denn meine Sehne hat er gelöst und mich gebeugt, so lassen auch sie den Zügel vor mir schießen.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Zur Rechten erhebt sich die Brut; meine Füße stoßen sie hinweg und schütten wider mich ihre Verderbensstraßen auf.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Meinen Pfad haben sie aufgerissen, zu meinem Sturze helfen sie, die Helferlosen.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Wie durch breite Bresche kommen sie, unter Trümmern wälzen sie sich heran.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Schrecknisse haben sich gegen mich gewendet; dem Sturmwinde gleich jagen sie meinen Adel dahin, und wie eine Wolke ist mein Glück entschwunden.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Und jetzt zerfließt in mir meine Seele, Tage des Elends halten mich fest.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

Die Nacht bohrt in meine Gebeine und löst sich von mir ab, und meine Nager schlafen nicht.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Durch Allgewalt ist mein Gewand entstellt; wie die Halsöffnung meines Leibrocks umschließt es mich.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Er hat mich in den Kot geworfen, und dem Staub und der Asche ward ich gleich.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Ich schreie zu dir, doch du antwortest mir nicht; ich stehe da, du aber starrst mich an.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Du wandelst dich in einen Grausamen für mich, mit deiner starken Hand befeindest du mich.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Du hebst mich auf den Sturmwind, lässest mich dahinfahren und lässest mich vergehn in Sturmesbrausen.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Ja, ich weiß zum Tode willst du mich führen und zum Versammlungshaus für alles Lebende.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Doch - streckt wohl einer nicht im Sturze seine Hand nach Rettung aus, oder giebts bei seinem Untergang nicht darob Hilfsgeschrei?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Oder habe ich nicht um den geweint, der harte Tage hatte, und hat mein Herz des Armen nicht gejammert?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

Ja, auf Glück hoffte ich, aber Unheil kam; ich harrte auf Licht und es kam Dunkel.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mein Inneres siedet ohne Unterlaß, Tage des Elends überfielen mich.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Geschwärzt gehe ich einher - doch nicht vom Sonnenbrand; ich stehe auf und schreie vor den Leuten.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Der Schakale Bruder bin ich geworden und ein Genosse den Straußen.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Meine Haut ist schwarz geworden und löst sich von mir ab, und meine Gebeine sind von Glut verbrannt.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Und so ward meine Zither zum Klagelaut und meine Schalmei zu lautem Weinen.