Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
Et maintenant je suis la risée de mes cadets, dont je ne daignais pas associer les pères aux chiens de mes troupeaux.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Aussi bien la force de leurs mains, qu'eût-elle été pour moi? Pour ces hommes il n'y a jamais d'âge mûr:
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
desséchés par la disette et la faim, ils rongent la steppe, le vieux désert et la solitude;
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
ils cueillent l'arroche le long des haies, et la racine du genêt est leur pain;
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
ils sont bannis de la société; on crie après eux, comme après les larrons;
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
réduits à habiter des ravins affreux, les antres de la terre et des rochers,
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
parmi les buissons ils poussent des hurlements, et pêle-mêle se blottissent sous les ronces,
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
impies, hommes sans nom, qui furent chassés du pays!
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
Et maintenant je suis leur chanson, et le sujet de leurs discours;
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
ils me maudissent, puis me quittent, et devant moi ne s'abstiennent pas de cracher.
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
Bien plus, ils déceignent leur corde, et m'en frappent, et ils secouent tout frein devant moi.
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
A ma droite leur engeance se lève; ils ne me laissent pas prendre pied, et se fraient jusqu'à moi une voie pour me nuire;
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
ils ruinent mon sentier, aident à ma perte, eux que personne ne soutient.
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
Ils viennent comme par une large brèche, se précipitent avec fracas.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
Toutes les terreurs se tournent contre moi; c'est comme un ouragan qui poursuit ma grandeur, et, comme un nuage, mon bonheur a passé.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
Aussi, maintenant mon âme en moi épanche sa plainte; les jours de malheur m'ont saisi.
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
La nuit perce mes os et les détache, et le mal qui me ronge, ne sommeille pas.
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
Sous Ses coups puissants mon manteau se déforme, comme ma tunique il s'applique à mon corps.
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
Il m'a jeté dans la boue, et assimilé à la poudre et à la cendre.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
Je crie à Toi, et Tu ne m'écoutes pas! je suis là debout, et Tu me regardes!
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Tu T'es changé pour moi en cruel ennemi, et Tu m'opposes la force de ton bras.
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Tu me soulèves sur la tempête et m'emportes avec elle, et pour moi tu anéantis tout espoir de salut.
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
Car, je le sais, c'est à la mort que tu me mènes, au rendez-vous de tous les vivants.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Cependant du sein des décombres ne tend-on pas la main? Quand on périt, ne crie-t-on pas au secours?
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Oui, je pleurai sur ceux pour qui les temps étaient durs, et les indigents attristaient mon âme.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
Et pourtant! j'attendais le bonheur, et le malheur est venu; j'espérais la clarté, et les ténèbres sont arrivées.
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
Mes entrailles bouillonnent, et n'ont aucun repos, des jours de chagrin me sont survenus.
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
Je marche noirci, mais non par le soleil; debout dans l'assemblée, je me lamente,
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
devenant ainsi le frère des chacals, et l'égal de l'autruche.
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
Ma peau noircit et tombe, et mes os brûlent d'inflammation.
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
Ainsi le deuil a remplacé mon luth, et des sons lugubres, ma cornemuse.
