Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Et maintenant j’excite les moqueries de gens plus jeunes que moi, dont les pères m’inspiraient trop de mépris pour les mettre avec les chiens de mon troupeau.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Aussi bien, à quoi m’eût servi le concours de leurs mains? Pour eux il n’y a point de maturité.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Epuisés par les privations et la faim, ils rôdent dans le désert, lugubre région de désolation et d’horreur,

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

cueillant des plantes sauvages près des arbrisseaux, se nourrissant de la racine des genêts.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

On les chasse du milieu des hommes et on les poursuit de cris comme des voleurs.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Ils sont contraints d’habiter dans d’effrayants ravins, dans les excavations du sol et les crevasses des rochers.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

Ils grognent au milieu des buissons et s’entassent sous les broussailles;

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

troupe méprisable, gens sans aveu, ils se voient expulsés du pays!

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Et à présent, ils me chansonnent; je suis pour eux un thème à railleries.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ils me témoignent leur dégoût, ils s’écartent de moi et ne se privent pas de me cracher à la figure.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

C’Est que Dieu a brisé les rênes que je tenais en mains, et il m’a humilié; ces gens ont secoué le frein que je leur imposais.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

A ma droite se lève une jeunesse insolente, qui fait glisser mes pas et se fraie vers moi ses routes de malheur.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ils défoncent mon chemin, coopèrent à ma ruine, sans avoir besoin d’assistance.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Ils montent à' l’assaut comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Des terreurs me poursuivent, chassant comme le vent mon honneur; ma prospérité a passé comme un nuage.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Et maintenant mon âme se fond en moi, les jours de misère m’ont enserré.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La nuit ronge les os de mon corps, mes nerfs ne jouissent d’aucun repos.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Par l’extrême violence du choc mon vêtement se déforme: elle m’étreint comme l’encolure d’une tunique.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Dieu m’a plongé dans la fange, et j’ai l’air d’être poussière et cendre.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens là, et tu me regardes fixement.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu es devenu inexorable pour moi, tu me combats avec toute la force de ta main.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu m’enlèves sur les ailes du vent, tu m’y fais chevaucher, et tu me fais fondre dans la tempête.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Car je sais bien que tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Mais est-ce qu’on n’étend pas la main quand on s’effondre? Ne crie-t-on pas au secours lorsqu’on succombe au malheur?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Moi-même n’ai-je pas pleuré sur les victimes du sort? Mon cœur ne s’est-il point serré à la vue du malheureux?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

J’Espérais le bien, et le mal a fondu sur moi; j’attendais la lumière, les ténèbres sont venues.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours de misère m’ont assailli.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Je marche tout noirci et non par le fait du soleil. Je me lève dans l’assemblée et pousse des cris.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des autruches.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Ma peau, toute noircie, se détache de moi, et mes os sont brûlés par le feu de la fièvre.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Et ainsi ma harpe s’est changée en instrument de deuil, et ma flûte émet des sanglots.