Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

Et maintenant, je suis la risée d'hommes plus jeunes que moi, dont je n'aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Qu'aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n'ont pour pain que la racine des genêts.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

Ils habitent dans d'affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

Et maintenant je suis l'objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Ils se donnent libre carrière pour m'outrager, ils rejettent tout frein devant moi.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu'à moi leurs routes meurtrières.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Les terreurs m'assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

Et maintenant, mon âme s'épanche en moi, les jours d'affliction m'ont saisi.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

Dieu m'a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Tu deviens cruel à mon égard, tu m'attaques avec toute la force de ton bras.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Tu m'enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m'anéantis dans le fracas de la tempête.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

Cependant celui qui va périr n'étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

N'avais-je pas des larmes pour l'infortuné? Mon cœur ne s'est-il pas attendri sur l'indigent?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

J'attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d'affliction ont fondu sur moi.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l'assemblée, c'est pour pousser des cris.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l'autruche.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.