Jobi 30
1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.
But, now, they who are of fewer days than I, have poured derision upon me; whose fathers I refused—to set with the dogs of my flock.
2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.
Even the strength of their hands, wherefore was it mine? Upon them, vigour was lost;
3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,
In want and hunger, they were lean, —who used to gnaw the dry ground, a dark night of desolation!
4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.
Who used to pluck off the mallow by the bushes, with the root of the broom for their food;
5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.
Out of the midst, were they driven, men shouted after them, as after a thief;
6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;
In the fissures, of the ravines had they to dwell, in holes of dust and crags;
7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;
Among the bushes, used they to shriek, Under the bramble, were they huddled together:
8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.
Sons of the base, yea sons of the nameless, they were scourged out of the land.
9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.
But, now, their song, have I become, Yea I serve them for a byword;
10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.
They abhor me—have put themselves far from me, and, from my face, have not withheld—spittle!
11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.
Because, my girdle, he had loosened and had humbled me, therefore, the bridle—in my presence, cast they off;
12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.
On my right hand, the young brood rose up, —My feet, they thrust aside, and cast up against me their earthworks of destruction;
13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.
They brake up my path, —My engulfing ruin, they helped forward, unaided;
14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.
As through a wide breach, came they on, with a crashing noise, they rolled themselves along.
15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.
There are turned upon me terrors, —Chased away as with a wind, is mine abundance, and, as a cloud, hath passed away my prosperity.
16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.
Now, therefore, over myself, my soul poureth itself out, There seize me days of affliction:
17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.
Night, boreth, my bones, all over me, —and, my sinews, find no rest;
18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.
Most effectually, is my skin disfigured, —Like the collar of my tunic, it girdeth me about:
19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,
He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.
I cry out for help unto thee, and thou dost not answer, I stand still, and thou dost gaze at me;
21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.
Thou art turned to become a cruel one unto me, With the might of thy hand, thou assailest me;
22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.
Thou liftest up me to the wind, thou carriest me away, and the storm maketh me faint;
23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.
For I know that, unto death, thou wilt bring me back, even unto the house of meeting for every one living.
24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.
Only, against a heap of ruins, will one not thrust a hand! Surely, when one is in calamity—for that very reason, is there an outcry for help.
25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?
Verily I wept, for him whose lot was hard, Grieved was my soul, for the needy.
26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.
Surely, for good, I looked, but there came in evil, And I waited for light, but there came in darkness;
27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.
I boiled within me, and rested not, There confronted me—days of affliction;
28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.
In gloom, I walked along, without sun, I arose—in the convocation, I cried out for help;
29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.
A brother, became I to the brutes that howl, and a companion to the birds that screech:
30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.
My skin, turned black, and peeled off me, and, my bones, burned with heat:
31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.
Thus is attuned to mourning—my lyre, and my flute, to the noise of them who weep.
