Jobi 30

1 “Tani përkundrazi më të rinjtë se unë më përqeshin, ata që etërit e tyre nuk do të kishin pranuar t’i vija midis qenve të kopesë sime.

But now they that are younger than I hold me in derision, Whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.

2 Fundja, për çfarë do të më shërbente forca e duarve të tyre? Fuqia e tyre është shkatërruar.

Of what use to me would be even the strength of their hands, To whom old age is lost?

3 Të sfilitur nga mizerja dhe nga uria, ikin natën në shketëtirën e shkretuar dhe shterpë,

By want and hunger they are famished; They gnaw the dry desert, The darkness of desolate wastes.

4 duke shkulur bar të hidhur pranë gëmushave dhe rrënjë gjineshtre për ushqimin e tyre.

They gather purslain among the bushes, And the root of the broom is their bread.

5 Janë përzënë nga mjediset prej njerëzve që ulërijnë prapa tyre si të ishin vjedhës.

They are driven from the society of men; There is a cry after them as after a thief.

6 Janë të detyruar të jetojnë në skërkat e luginave, në shpellat e tokës dhe midis shkëmbinjve;

They dwell in gloomy valleys, In caves of the earth and in rocks.

7 ulërijnë midis kaçubeve dhe shtrëngohen bashkë nën ferrishtat;

They bray among the bushes; Under the brambles are they stretched out.

8 njerëz budallenj, po, njerëz pa vlerë, të dëbuar nga vendi i tyre.

An impious and low-born race, They are beaten out of the land.

9 Tani jam bërë kënga e tyre e talljes, po, jam bërë gazi i tyre.

And now I am become their song; Yea, I am their by-word!

10 Kanë tmerr nga unë, rrinë larg meje dhe nuk ngurrojnë të më pështyjnë në fytyrë.

They abhor me, they stand aloof from me; They forbear not to spit before my face.

11 Meqenëse Perëndia ka lëshuar disi litarin e çadrës sime dhe më ka poshtëruar, ata kanë thyer çdo fre para meje.

Yea, they let loose the reins, and humble me; They cast off the bridle before me.

12 Këta zuzarë çohen në të djathtën time, i shtyjnë larg këmbët e mia dhe përgatitin kundër meje rrugët që të më shkatërrojnë.

On my right hand riseth up the brood; They thrust away my feet; They cast up against me their destructive ways.

13 Prishin rrugën time, keqësojnë fatkeqësinë time, megjithëse askush nuk i ndihmon.

They break up my path; They hasten my fall, —They who have no helper!

14 Afrohen si nëpërmjet një të çare të madhe, sulen kundër meje si një stuhi.

They come upon me as through a wide breach; Through the ruins they rush in upon me.

15 Më sulmojnë tmerre; gjuajnë nderin tim si era, dhe begatia ime zhdavaritet si një re.

Terrors are turned against me; They pursue my prosperity like the wind, And my welfare passeth away like a cloud.

16 Unë shkrihem përbrenda, dhe ditët e hidhërimit më kanë pushtuar.

And now my soul poureth itself out upon me; Days of affliction have taken hold of me.

17 Natën ndjej sikur më shpojnë kockat, dhe dhembjet më brejnë pa pushim.

By night my bones are pierced; they are torn from me, And my gnawers take no rest.

18 Nga dhuna e madhe rrobat e mia deformohen, më shtrëngojnë përreth si jaka e mantelit tim.

Through the violence of my disease is my garment changed; It bindeth me about like the collar of my tunic.

19 Ai më ka hedhur në baltë dhe jam bërë si pluhuri dhe hiri,

He hath cast me into the mire, And I am become like dust and ashes.

20 Unë të bërtas ty, dhe ti nuk më përgjigjesh; të rri përpara, por ti rri duke më shikuar.

I call upon Thee, but thou dost not hear me; I stand up before thee, but thou regardest me not.

21 Je bërë mizor me mua; më përndjek me fuqinë e dorës sate.

Thou art become cruel to me; With thy strong hand dost thou lie in wait for me.

22 Më ngre lart mbi erën, bën që të eci kaluar mbi të dhe më zhduk në stuhi.

Thou liftest me up, and causest me to ride upon the wind; Thou meltest me away in the storm.

23 E di në të vërtetë që ti më çon në vdekje, në shtëpinë ku mblidhen gjithë të gjallët.

I know that thou wilt bring me to death, To the place of assembly for all the living.

24 me siguri nuk do ta shtrijë dorën e tij te varri, megjithëse në fatkeqësinë e tij bërtet për të kërkuar ndihmë.

When He stretcheth out his hand, prayer availeth nothing; When He bringeth destruction, vain is the cry for help.

25 A nuk kam qarë vallë për atë që ishte në fatkeqësi, dhe a nuk jam hidhëruar për të varfrin?

Did not I weep for him that was in trouble? Was not my soul grieved for the poor?

26 Kur prisja të mirën, erdhi e keqja; kur prisja dritën, erdhi errësira.

But when I looked for good, then evil came; When I looked for light, then came darkness.

27 Zorrët e mia ziejnë pa pushim, kanë ardhur për mua ditë vuajtjesh.

My bowels boil, and have no rest; Days of anguish have come upon me.

28 Shkoj rreth e qark i nxirë, krejt, por jo nga dielli; ngrihem në kuvend dhe bërtas për të kërkuar ndihmë.

I am black, but not by the sun; I stand up, and utter my cries in the congregation.

29 Jam bërë vëlla me çakallin dhe shok me strucin.

I am become a brother to jackals, And a companion to ostriches.

30 Lëkura ime që më mbulon është nxirë dhe kockat e mia digjen nga nxehtësia.

My skin is black, and falleth from me, And my bones burn with heat.

31 Qestja ime shërben vetëm për vajtime dhe flauti im për tinguj vajtues.

My harp also is turned to mourning, And my pipe to notes of grief.